ನೆನಪಿನ ಪರಿಮಳ

            ಅಪಾರ್ಟ್ಮೆಂಟಿನ ಬಾಲ್ಕನಿಯಲ್ಲಿ ಒಣಗಿಸಿದ ಉದ್ದಿನ ಬೇಳೆಯ ಮೇಲೆ ಕೈಯಾಡಿಸಿ, ಹುಳಮಾಲೆಯನ್ನು ಎತ್ತಿ ಬಿಸಾಡುವಾಗ ಮೂಗಿಗೆ ಬಡಿದ ಉದ್ದಿನ ಬೇಳೆಯ ಪರಿಮಳ ನನ್ನೂರನ್ನು, ಅಲ್ಲಿದ್ದ ಮಮತಾಮಯಿ ಅಜ್ಜಿಯನ್ನು ನೆನಪಿಸುತ್ತದೆ. ಕಾರಣವಿಷ್ಟೇ, ಆಗ ಮಿಕ್ಸರ್ ಗ್ರೈಂಡರ್ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಅಸಲಿಗೆ ಕರೆಂಟ್ ಸಹ ಇರಲಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮಜ್ಜಿ ನಮ್ಮ ಹೊಲದಲ್ಲೇ ಬೆಳೆದ ಉದ್ದನ್ನು ಎರಡು ಚಪ್ಪಡಿಯಂತಿರುವ ಕಲ್ಲಿನ ಮಧ್ಯಕ್ಕೆ ಆಗಾಗ ಮುಷ್ಟಿಯಷ್ಟು ಹಾಕಿ, ಮೇಲಿನ ಕಲ್ಲಿನ ತುದಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ಗೂಟವನ್ನು ಹಿಡಿದು ತಿರುಗಿಸುತ್ತಾ ಉದ್ದಿನ ಬೇಳೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ನಾವು ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳೆಲ್ಲಾ ಅವಳ ಸುತ್ತ ಕುಳಿತು ಮಾತು ಹೆಕ್ಕುತ್ತಿದ್ದೆವು. ರಾಶಿ ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಅದೊಂದು ಕರಿ ಕೋಣೆಯಿತ್ತು. ಅದು ಅಕ್ಷರಶಃ ಕರಿ ಕೋಣೆಯೇ. ಅದರ ಬಾಗಿಲಿನಿಂದ ಹಿಡಿದು, ಗೋಡೆ, ನೆಲದ ಬಣ್ಣ ಎಲ್ಲವು ಕಪ್ಪು. ಅದೊಂತರ ಈಗಿನ ಸ್ಟೋರ್ ರೂಮ್ ಇದ್ದ ಹಾಗೆ. ಪುರುಸೊತ್ತಿದ್ದಾಗ ನಾವೆಲ್ಲಾ ಅಲ್ಲಿ ಅಂಗಡಿ ಆಟ ಆಡುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಹೆಚ್ಚು ಕಮ್ಮಿ ಅಂಗಡಿಯಲ್ಲಿ ಸಿಗುವ ಎಲ್ಲಾ ವಸ್ತುಗಳು ಅಲ್ಲಿರುತ್ತಿದ್ದವು. ಹೆಚ್ಚಿನವು ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದವು. ಅಕ್ಕಿ, ಗೇರು ಬೀಜ, ಉದ್ದು, ಹೆಸರುಕಾಳಿನ ಉಗ್ರಾಣದಂತಿತ್ತು ಆ ಕೋಣೆ. ಅದು ಬರೀ ಸಾಮಾಗ್ರಿಗಳ ಉಗ್ರಾಣವಲ್ಲ, ನಮ್ಮ ಬಾಲ್ಯದ ನೆನಪಿನ ಉಗ್ರಾಣವೇ ಆಗಿತ್ತು.  ಪಾವು, ಸೇರನ್ನು ಹಿಡಿದು ಅಳೆದುದ್ದನ್ನೇ ಅಳೆದು, ಅಂಗಡಿಯವರಂತೆ ಪೊಟ್ಟಣ ಕಟ್ಟಿ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಮತ್ತೆ ಅದೇ ಪಾತ್ರೆಗೆ ಸುರಿಯುತ್ತಿದ್ದೆವು. ದುಡ್ಡಿಗಂತೂ ಬರವೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಚಲಾವಣೆಯಲ್ಲಿರದ ೧೦, ೨೦ ಪೈಸೆ ನಾಣ್ಯಗಳೇ ನಮ್ಮ ಬಂಡವಾಳ. ಆದರೆ ಆ ಕೋಣೆ ತೆರೆಯುವುದಕ್ಕೆ ನಮ್ಮ ಶತ್ರುವೆಂದರೆ , ಆ ಕೋಣೆಯ ಬಾಗಿಲು. ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಆ ಕೋಣೆಯ ಬಾಗಿಲು ಮುಚ್ಚಿಯೇ ಇರುತ್ತಿತ್ತು. ಯಾಕೆಂದರೆ ಮಕ್ಕಳು ಆಡಲು, ಬೆಕ್ಕುಗಳು ಮರಿಹಾಕಲು ಆರಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದುದು ಅದೇ ಕೋಣೆಯನ್ನು. ಅಪ್ಪಿ ತಪ್ಪಿ ಅಜ್ಜಿ ಮಲಗಿದ್ದಾಗ ಆ ಕೋಣೆಯ ಬಾಗಿಲು ತೆಗೆದೆವೆಂದರೆ, ಪೆಟ್ಟು ಬಿತ್ತೆಂದೇ ಲೆಕ್ಕ. ಯಾಕೆಂದರೆ ತೋಳಿನಷ್ಟು ದಪ್ಪವಿರುವ ಆ ಬಾಗಿಲನ್ನು ತೆರೆಯ ಹೋದರೆ, ಏನೋ ಕೊಂದೇ ಬಿಟ್ಟೆವೇನೋ ಎನ್ನುವಂತೆ ಅರಚುತ್ತಿತ್ತು. ಅದೊಂತರ ನಮ್ಮಜ್ಜಿಗೆ ಎಮರ್ಜೆನ್ಸಿ ಅಲಾರಾಂ ಇದ್ದಂತೆ. ಕೂಡಲೇ ಸ್ಕ್ವಾಡ್ ಕಾರ್ಯನಿರತವಾಗಿ ಬೆನ್ನಿನ ಮೇಲೆ ರಪ ರಪ ರಪ ಗುದ್ದುಗಳು ಬಿದ್ದಿದ್ದೊಂದೇ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತಿತ್ತು.

 

ಈಗ ಅಜ್ಜಿ ಮನೆ ಕುಸಿದಿದೆ. ಬೀಳುತ್ತಿರುವ ಮನೆಯೊಂದಿಗೆ ಆ ಕೋಣೆಯ ಗೋಡೆಗಳು ಕುಸಿದಿವೆ. ಸ್ವಲ್ಪ ದಿನಗಳ ಹಿಂದೆ, ಅಜ್ಜಿಯ ಬೆನ್ನೂ ಮುರಿದು, ಅವಳ ನೆನಪಿನ ಶಕ್ತಿಯು ಕುಸಿಯಿತು. ಆಕೆಗೆ ೮೫ ವರ್ಷ, ಆಗಾಗ ಅವಳ ಬಾಲ್ಯದ ದಿನಗಳು ನೆನಪಿಗೆ ಬಂದು , ಶಾರದಾ ಬಾರೆ ಕಟ್ಟಿಗೆ ತರುವ ಅಂತಿದ್ದಳು. ಆ ಶಾರದಾ ಯಾರೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅವಳು ಅಜ್ಜಿಗೆ ಮೆಚ್ಚಿನ ಗೆಳತಿಯಾಗಿದ್ದಳೇನೋ. ಗಂಡನ ಮನೆಯೇ ಜೀವನಾಡಿ ಎಂದು ಬದುಕುತ್ತಿದ್ದ ಅಜ್ಜಿ ಯಾವತ್ತೂ ಶಾರದಾಳನ್ನು ಮೊದಲು ನೆನಪಿಸಿಕೊಂಡದ್ದೇ ಇಲ್ಲ. ಇಲ್ಲಿನ ನಿತ್ಯ ಕರ್ಮಗಳಲ್ಲಿ, ಮಕ್ಕಳು ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳ ಸೇವೆಯಲ್ಲಿ, ಅವಳ ಒಳ್ಳೆಯ ದಿನಗಳನ್ನು ನೆನೆದು ಖುಷಿಪಡಲು ಅಜ್ಜಿಗೆ ಪುರುಸೊತ್ತೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಬೆನ್ನು ಮುರಿದು ಮಲಗಿದ ಮೇಲೆ, ಯಾರಿಗೂ ಚಾಕರಿ ಮಾಡಲು ಆಗದ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ, ಅವಳದೇ ಹಳೆ ಪ್ರಪಂಚ ನೆನೆಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಮತ್ತೆ ಸಮಯ ಸಿಕ್ಕಿರಬೇಕು. ಅವಳ ಈಗಿನ ದಿನಗಳ ನೆನಪೇ ಬೇಡ ಎನಿಸಿರಬೇಕು. ಎಲ್ಲವನ್ನು ಮರೆತಿದ್ದಾಳೆ. ಮುಂದೆ ನಿಂತು ಅಜ್ಜಿ ನಾನ್ಯಾರು ಅಂದರೆ, ಏನೋ ಜ್ಞಾಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿ ಸೋಲುತ್ತಾಳೆ. ಕಣ್ಣೀರು ಹಾಕುತ್ತಾಳೆ. ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಅವಳ ಮಕ್ಕಳ ಹೆಸರು ನೆನಪಾಗುತ್ತದೆ. ಗಂಡನ ಹೆಸರು ನೆನಪಾಗುತ್ತದೆ. ಇಲ್ಲವೆಂದರೆ ಅದೂ ಇಲ್ಲ. ಬರೀ ತನ್ನ ಅಪ್ಪ, ಅಮ್ಮ, ಹಾಗು ಬಾಲ್ಯದ ನೆನಪಲ್ಲೇ ತೇಲುತ್ತಿರುತ್ತಾಳೆ. ನನ್ನ ಬಾಲ್ಯದ ನೆನಪೆಲ್ಲವೂ ಅವಳ ಸುತ್ತವೇ ಸುತ್ತುತ್ತವೆ. ದಿನ ಕಳೆದಂತೆ, ಆಕೆ ಕಳೆದು ಹೋಗುವ ಭಯ ಶುರುವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಆಕೆ ನಮ್ಮ ಬಾಲ್ಯದ ಕೊನೆಯ ಕೊಂಡಿ. ಆಲದ ಮರದಂತೆ ನೆರಳು ಕೊಟ್ಟವಳು. ನಾವೆಲ್ಲಾ ಅವಳ ರೆಂಬೆ ಕೊಂಬೆಗಳಾಗಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿದ್ದೇವೆ.  ಬದುಕಿನ ಓಟದಲ್ಲಿ ರೆಂಬೆ ಕೊಂಬೆಗಳೆಲ್ಲ ದಿನದಿಂದ ದಿನಕ್ಕೆ ದೂರವಾಗುತ್ತಲೇ ಹೋಗುತ್ತವೆ. ಆಗಾಗ ದೋಸೆಗೋ , ಇಡ್ಲಿಗೂ ಉದ್ದು ನೆನೆಸುವಾಗ ಅವಳು ನೆನಪಾಗುತ್ತಾಳೆ. ಅವಳ ನೆನಪುಗಳಿಗೋಸ್ಕರ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಉದ್ದಿನ ಡಬ್ಬಿಯ ಮುಚ್ಚುಳ ತೆರೆಯುತ್ತೇನೆ. ಅಜ್ಜಿ ಕೆಲವು ತಿಂಗಳ ಹಿಂದಷ್ಟೇ, ತೀರಿಕೊಂಡಳು. ಆದರೆ ನನ್ನೆದೆಯ ಆಧಾರವಾಗಿ ನನ್ನೊಳಗೆ ಉಸಿರಾಗಿ ಸಂಚರಿಸುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತಾಳೆ. 

Ah its not an emergency yet. Let's see when it actually happens.

The current situation is very dramatic. Seems like some thriller movie scene. Yes I am talking about the current situation we are in, where COVID-19 is ruling the entire world, and the entire world seems like a small whatsapp group.
The news and the awareness is spreading all over the world just like COVID-19, and thanks to media for keeping track of each small things and updating it to the people as media is the only way to reach each and every corner of the country.
Must appreciate the doctors, nurses and many of the government officials who are helping out to fight the situation.
Never thought that, we might have to struggle to get the necessary items for the day to day activity.
Things have changed so much within a week. All time busy roads have become like the old village roads where hardly few buses stop by. Malls and super markets have started to look like just the lifeless buildings.
And the problem doesn't stop here. At this very moment, we are running out of water. People are asked to work from home, resulting in lot of water consumption, as such we anyway have water scarcity during the summers every year, but we always choose the easiest option of getting more and more water tankers and not think of recharging the ground water level anyway. And for constructing houses, widening roads, building malls and offices we have cut enough number of trees(which would act as the natural ground level recharging units of nature).
Currently the entire dependency of  the human beings of the most apartments is on the water tankers, where I do not understand where do they get water from and how long is it going to last. And its worth mentioning that there is no other option to get water in some parts of the Bangalore other than water tankers and the drought hit bore wells.

Now imagine a scene in the movie, where if you go out, you will get killed and if you stay back at home, you any way will get eventually killed due to no water situation. So where will you run to?

Never imagined we would run into this situation anytime less than 10 years from now right? so we kept doing whatever we have been doing all these years and kept exploiting the natural resources and kept buying lot of plots and made lot of apartments and earned money like hell and spent all that money to buy tanks of water.

Heights !! Isn't it. I must tell you, even now while reading this a lot of us will still think, thank god I am in different part of Bangalore where I get Cauvery water, thank god I am in Mangalore I have a well at home and I will not face this issue anytime soon.  But mind you, before getting into our current  situation, we too thought we will not end up in such situation anytime soon and hence thought  "let's see what action to take when it actually happens to us".

So now you must be having a question as to  what I am actually going to say through this article?

Well I would say that, it's high time we need to make some behavioral changes. we must get rid of our mindset/habit of exploiting the mother nature. What we give to the nature will come back to us.  You plant a tree it gives you the fruits, seeds and the shadow, with which you can plant more of them. You cut a tree it leaves you with no option to breathe/live eventually.

When there was a life taking flood, some survived and some passed away. TVs covered the news 24/7. But what really did not happen was the root cause analysis and the action that had to be taken to prevent such situations for the next year and for the rest of the years. All are in the relaxed mode till the same situation occurs again.  Let me tell you a thing, emergency rescue just focuses on getting the people out of the danger with minimal loss. But to permanently solve the issue acting during emergency situation is just not enough.

I am no one to say what we all have to do because we all know what we all have to do as responsible citizens. Just that we have to do all that before we call for an emergency situation.
because even to come back home and wash our hands we need to have little water left at home :)

ಧಾರಾವಾಹಿಗಳು ಸಮಾಜವನ್ನು ತಿದ್ದಬಹುದೇ ?

           ಧಾರಾವಾಹಿಗಳು ಎಂದ ತಕ್ಷಣ ನೆನಪಾಗುವುದೇ, ದಾರಿ ಕಾಣುವಷ್ಟು ಉದ್ದಕ್ಕೂ ಚಾಚಿ ಮಲಗಿರುವ ರೈಲು ಕಂಬಿಗಳು.  ಏನೇ  ಆಗಲಿ ಏನೇ ಹೋಗಲಿ ಅವು ವರ್ಷವಿಡೀ ಅಲ್ಲೇ ಇರುತ್ತವೆ. ನೀವು ಇರುವಲ್ಲಿಂದ ಹಿಂದೆ ಎಷ್ಟು ಉದ್ದವಾಗಿತ್ತೋ ಮುಂದೂ ಅಷ್ಟೇ ಉದ್ದವಾಗಿ ತಣ್ಣಗೆ ಮುಂದೆ ಹೋಗುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತವೆ. ಅದರ ಮೇಲೆ ಆಗಾಗ ರೈಲಿನಂತೆ ಬರುವ ಜಾಹಿರಾತುಗಳು ಕೂಡ. ಅದೇ ರೈಲು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಅದೇ ಹಳಿಯ ಮೇಲೆ ಬಂದಂತೆ ಬರುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತವೆ. 

            ಇಂತಹ ವರ್ಷಾನುಗಟ್ಟಲೆ ಎಗ್ಗಿಲ್ಲದೆ ಓಡುವ ಧಾರಾವಾಹಿಗಳ ಮೊದಲ ಟಾರ್ಗೆಟ್ ಮನೆಯ ಅಮ್ಮಂದಿರು, ಅಜ್ಜಿಯಂದಿರು ಮತ್ತು ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಈ ಹೆಂಗಸರಿಂದ ರಿಮೋಟು ವಶಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾರದೆ ಸೋಲುವ ಗಂಡಸರು.  ಧಾರಾವಾಹಿಯ ದೆಸೆಯಿಂದ ಆಗುವ ಅವಾಂತರಗಳು ಒಂದೆರೆಡಲ್ಲ.  ಪಾಯಿಖಾನೆಯಲ್ಲಿ ತೊಳೆಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಕುಳಿತ ಮಗು ಅಮ್ಮ ಬರುವುದನ್ನು ಕಾದು ಕಾದು ತಾನೇ ತೊಳೆದು ಕೊಂಡು ಬರುವ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಾಗುತ್ತದೆ. ಒಲೆ ಮೇಲೆ ಇಟ್ಟ ಹಾಲು ಉಕ್ಕಿ ಝರಿಯಾಗಿ ಹರಿಯುತ್ತದೆ. ಎಲೆ ಅಡಿಕೆ ತಿನ್ನುವ ಅಜ್ಜಿ ಧಾರಾವಾಹಿಯ ದೆಸೆಯಿಂದ ಅಡಿಕೆ ಎಂದು ಬಾಯಿಗೆ ಸುಣ್ಣ ಹಾಕಿ ಸುಟ್ಟುಕೊಂಡದ್ದು ಇದೆ.  ನನ್ನಮ್ಮ,  'ಅಕ್ಕ' ಎನ್ನುವ ಧಾರಾವಾಹಿ ನೋಡುವಾಗಲೇ ನಾನು ಕಾಲ್ ಮಾಡಿದರೆ ಅವರ ಸಂಕಟ ಹೇಳ ತೀರದು. ಅಕ್ಕನಿಗೆ ಕಿರುಕುಳ ಕೊಟ್ಟವರಿಗೆ ಒಂದಷ್ಟು ಹಿಡಿ ಶಾಪವನ್ನು ಫೋನ್ ಅಲ್ಲಿಯೇ ಹಾಕುತ್ತಾರೆ. ಇತ್ತ ನನ್ನೊಟ್ಟಿಗೂ ಮಾತಾಡಲಾರದೆ  ಅತ್ತ ಅಕ್ಕನ ಮಾತೂ ಕೇಳಿಸದೇ ಒದ್ದಾಡುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ . ನಾನೇ ಕನಿಕರ ತೋರಿ 'ಅರ್ಧ ಗಂಟೆ ಬಿಟ್ಟ್ ಫೋನ್ ಮಾಡ್ತೆ ಅಮ್ಮ. ಈಗ ಫೋನ್ ಇಡ್ತೇ' ಅಂದಿದ್ದುಂಟು.ಅವಾಂತರಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳ ಹೋದರೆ ಲಿಸ್ಟು  ದಾರಾವಾಹಿಗಳಂತೆಯೇ ಉದ್ದವಾಗುತ್ತದೆ.   

         ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಧಾರಾವಾಹಿಯು ಸದ್ದಿಲ್ಲದೆ ಜನಜೀವನದ ಮೇಲೆ  ಸಾಕಷ್ಟು ಪರಿಣಾಮ ಉಂಟು ಮಾಡುತ್ತವೆ. ಗೊತ್ತೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೆಯೋ ಜನ ಧಾರಾವಾಹಿಯ ಪಾತ್ರಗಳ ಕುರಿತು ಆಗಾಗ ಯೋಚಿಸುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು ಅನುಸರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಧಾರಾವಾಹಿಗಳು ಹಿರಿಯರನ್ನಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲದೆ ಅವರ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ತಂಟೆ ಮಾಡುತ್ತಾ ಕೂರುವ ತುಂಟರನ್ನು ಸಹ ಪ್ರಭಾವಿಸುತ್ತದೆ.  ಹಾಗಾದರೆ ಜನ ಜೀವನ ಸುಧಾರಣೆಯಲ್ಲಿ ಮಾಧ್ಯಮಗಳ ಪಾತ್ರವೇನು?

           ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಸಂಜೆಯಾಯಿತೆಂದರೆ ಎಲ್ಲೇ ಇದ್ದರು ಟಿವಿ ಮುಂದೆ ಹಾಜರಾಗುವ ಮನೆ ಮಂದಿಯೆಲ್ಲ  ಧಾರಾವಾಹಿಯಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಪಾತ್ರಗಳನ್ನೂ ತಾವೇ ಅನುಭವಿಸಿ ನೋಡುತ್ತಾರೆ. ಪಾತ್ರಗಳ ಜೊತೆ ಅತ್ತು ನಕ್ಕು ತಮ್ಮದೇ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ವಿಶ್ಲೇಷಿಸುತ್ತಾರೆ. 

       ನಾ ಕಂಡಂತೆ  ದಿನಸೀ ಅಂಗಡಿಯಲ್ಲಿ ನಿಂತಾಗ, ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಆಕಸ್ಮಾತ್ ಸಿಕ್ಕಾಗ, ಸುಮ್ಮನೆ ವಾಕ್ ಹೊರಟಾಗ ಹುಟ್ಟುವ ಎಲ್ಲ ಮಾತುಗಳಲ್ಲಿ ಧಾರಾವಾಹಿಯ ವಿಷಯ ಹಾಸು ಹೊಕ್ಕಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಧಾರಾವಾಹಿಗಳು ತಮ್ಮ ಮೇಲಿನ ಸಮಾಜ ತಿದ್ದುವ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯನ್ನು ತಳ್ಳಿ ಹಾಕುವಂತಿಲ್ಲ. ಹಾಗೆ ತಮ್ಮ ಟಿ.ರ್.ಪಿ ಗೋಸ್ಕರ ಸಮಾಜದ ಸ್ವಾಸ್ತ್ಯವನ್ನು ಹಾಳು ಮಾಡುವಂತಿಲ್ಲ. 

          ಈಗಿನ ಧಾರಾವಾಹಿಗಳಲ್ಲಿ ಅತಿ ಆಡಂಬರದ ಜೀವನ ಶೈಲಿ, ವಸ್ತ್ರ ವಿನ್ಯಾಸಗಳನ್ನು ಅತಿ ಮುಖ್ಯವೆಂಬಂತೆ ಬಿಂಬಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ.  ಎರೆಡು ಗಂಡ , ಎರೆಡು ಹೆಂಡತಿ ಅನ್ನೋ ಕಾನ್ಸೆಪ್ಟ್ ಇಲ್ಲದೆ ಧಾರಾವಾಹಿಗಳನ್ನು ಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ ಎಂಬಂತಾಗಿದೆ. ದಿನದ ಇಪ್ಪತ್ನಾಲ್ಕು ಗಂಟೆಯೂ ಕೆಲವು ಪಾತ್ರಗಳು ಬರೀ ಗಾಸಿಪ್ ನಲ್ಲಿ, ಇಲ್ಲವಾದರೆ ಯಾವುದಾದರೂ ಮನೆ ಹಾಳು ಮಾಡುವ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿಯೇ ತೊಡಗಿರುತ್ತವೆ. ಇವೆಲ್ಲವುಗಳ ಮಧ್ಯೆ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟುವ ಪ್ರಶ್ನೆ ಇವರೆಲ್ಲ ನಮ್ಮಂತೆ ಅಡಿಗೆ , ಊಟ, ಸ್ನಾನ  ಹೋಗಲಿ , ಮುಟ್ಟಿದರೆ ಕಳಚಿ ಬೀಳಬಹುದಾದಷ್ಟು ದಪ್ಪದ  ಮೇಕಪ್ಪಿನ ಕವಚ ಇವಕ್ಕೆಲ್ಲಾ ಸಮಯ ಯಾವಾಗ ಸಿಗುತ್ತದೆ?

              ಕೆಲವಂತೂ ಮೂಢನಂಬಿಕೆಗಳನ್ನು, ಅತಿ ಮಾನುಷ ಶಕ್ತಿಗಳನ್ನು ಪರಿಣಾಮಕಾರಿಯಾಗಿ ತೋರಿಸಿ, ನೋಡುವ ವ್ಯಕ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಇನ್ನಷ್ಟು ಮೂಢನಂಬಿಕೆಗಳನ್ನು ಹುಟ್ಟಿಹಾಕುತ್ತವೆ. ದುರಂತವೆಂದರೆ ನಾವಾಗಲಿ, ಇಲ್ಲ ಅಂತಹ ಧಾರಾವಾಹಿಗಳಲ್ಲಿ ಪಾತ್ರ ಮಾಡುವವರಾಗಲಿ ಅಥವಾ ಟಿವಿ ಚಾನೆಲ್ಲಿನ ನಿರ್ವಾಹಕರಾಗಲಿ  ಇವನ್ನೆಲ್ಲಾ ಪ್ರಶ್ನಿಸುವ ಗೋಜಿಗೆ ಹೋಗುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದರೂ ಮೊದಲು ಮನೆಯವರಿಂದಲೇ ಬೈಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. 

              ಹಾಗಂತ ಧಾರಾವಾಹಿಗಳಲ್ಲಿ ಏನು ಒಳ್ಳೆಯದಿಲ್ಲವೇ ಇಲ್ಲ ಅಂತಲೂ ಇಲ್ಲ. ಅದು ಎಷ್ಟೋ ಜನರಿಗೆ ಕೆಲಸ ನೀಡಿ ಒಂದು ಒಳ್ಳೆಯ ಬದುಕನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಟ್ಟಿದೆ .  ಕೆಲ ವೀಕ್ಷಕರಿಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಯದ ನಿರಾಳತೆಯನ್ನೂ ಕೊಡುತ್ತದೆ.  ಕೆಲವು ಧಾರಾವಾಹಿಗಳು ಮೊನ್ನೆಯ ಗಣೇಶ ಚತುರ್ಥಿಗೆ ಪರಿಸರ ಸ್ನೇಹಿ ಗಣೇಶನನ್ನು ಇಡುವ ಮೂಲಕ ಒಳ್ಳೆಯ ಸಂದೇಶವನ್ನು ನೀಡಿದವು. ಆದರೂ ನನ್ನ ಪ್ರಕಾರ ಧಾರಾವಾಹಿಗಳನ್ನು ಬರೆಯುವವರು, ನಿರ್ದೇಶಕ, ನಿರ್ಮಾಪಕರು ಸಮಾಜದ ಕುರಿತಾದ ಕಾಳಜಿಯನ್ನು ತಲೆಯಲ್ಲಿರಿಸಿಕೊಂಡು ಕೆಲಸ ಮಾಡಬೇಕು. ಜನರಿಗೆ ಪರಿಸರದ ಬಗ್ಗೆ, ನಮ್ಮ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಮತ್ತು ಅದರ ವಿಶಾಲತೆಯ ಬಗ್ಗೆ  , ಶಿಸ್ತಿನ ಬಗೆಗಿನ ಅರಿವು ಮೂಡಿಸುವಂತ, ಹಳ್ಳಿಯ ಬದುಕಿನ ಬಗ್ಗೆ, ಪಟ್ಟಣ ಹೋಗುತ್ತಿರುವ ದಾರಿಯ ಬಗ್ಗೆ, ಜೀವನದ ಗುರಿಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಎಳೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಕಥಾನಕಗಳನ್ನು ಆರಿಸಿ ಮುತುವರ್ಜಿ ವಹಿಸಬೇಕು. ಈ ಮಾತು ಸಿನೆಮಾಕ್ಕೂ ಹಾಗು ವಾರ್ತೆ ಮತ್ತಿತರ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳಿಗೂ ಅನ್ವಯಿಸುತ್ತದೆ. 

Thanks and Regards,
Bhavya

ಉತ್ತರ ಕಾಂಡ - ಇದು ಸೀತೆಯ ಕತೆ

                                     ಉತ್ತರ ಕಾಂಡ 

                                                       BY S L Bhyrappa

             

ಓಡುವ ಯುಗದಲ್ಲಿ ಓದುವ ಹವ್ಯಾಸ ತೀರಾ ದುರ್ಲಭ , ಹತ್ತಿರ ಹತ್ತಿರ ಅಸಾಧ್ಯವೆಂಬಂತಾಗಿದೆ.  ಅದರ ಮಧ್ಯವು ಬಸ್ಸೋ, ಓಲಾವೋ , ಉಬರೋ ಇಲ್ಲ ಆಟೋದಲ್ಲಿ ಕೂತಾಗ ರಪ ರಪ ಪುಟಗಳನ್ನ ತೆರೆದು ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಓದಿಸಿಕೊಂಡವಳು ಸೀತೆ. ಹೌದು ಇದು ಸೀತೆಯ ಕಥೆ. ಯಾಕೆಂದರೆ ಉತ್ತರಕಾಂಡವನ್ನು ಓದುವುದೆಂದರೆ ಸೀತೆಯನ್ನು ಓದಿದಂತೆ. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ನಾವೆಲ್ಲಾ ಓದಿದ, ಕೇಳಿದ, ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಹೇಳಿದ ರಾಮಾಯಣವೆಲ್ಲವು ರಾಮನನ್ನೇ ಕೇಂದ್ರವಾಗಿರಿಸಿದಂತ ಕತೆಗಳು. ಇದಕ್ಕೆ ಬೇರೆಯದೇ ಆದ ರೂಪ ಕೊಟ್ಟ ಭೈರಪ್ಪನವರಿಗೆ ನನ್ನ ಅನಂತ ಧನ್ಯವಾದಗಳು. 

       ಸೀತೆ ಭಾರತೀಯ ನಾರಿಯರಿಗೆಲ್ಲ ಆದರ್ಶ ಮಹಿಳೆ, ತಾಳ್ಮೆಯ ಪ್ರತಿರೂಪ. ಕಷ್ಟ ಪಡುವವರಿಗೆ ಹೆಚ್ಚು ಕಷ್ಟ ಎಂಬುದು ಸೀತೆಯ ವಿಷಯದಲ್ಲೂ ಸುಳ್ಳಲ್ಲ. ಇಡೀ ರಾಮಾಯಣದ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ, ಪ್ರತಿ ಹೆಜ್ಜೆಯಲ್ಲೂ, ಸೀತೆಗೆ ಏನೆನಿಸಿರಬಹುದು ಎನ್ನುವುದನ್ನು ನಾವು ಯೋಚಿಸುವ ಗೋಜಿಗೆ ಹೋಗುವುದಿಲ್ಲ.  ಉತ್ತರ ಕಾಂಡಕ್ಕೆ ಆಕೆಯ ಭಾವನೆಗಳೇ, ಮನದ ಮಾತುಗಳೇ ಜೀವಾಳ.  ರಾಮನ ಪ್ರತಿ ನೆರಳಂತೆ ನಿಂತ ಆಕೆ ರಾಮನಿಗೆ ಎಲ್ಲೋ ಕಡಿಮೆ ಅರ್ಥವಾದಳ ? ಇಲ್ಲ ಆಕೆಯ ಭಾವನೆಗಳಿಗಿಂತ ಆತನ ತತ್ವ , ಆದರ್ಶಗಳು ಹೆಚ್ಚಿನದ್ದಾಗಿತ್ತಾ ಎಂಬುದು ಓದಿನುದ್ದಕ್ಕೂ ಓದುಗನಿಗೆ ಕಾಡುತ್ತಲೇ ಹೋಗುತ್ತದೆ. 

        ರಾಮ ಕಾಡಿಗೆ ಹೊರಟಾಗಿನಿಂದ ನೊಂದ ಜೀವಗಳು ಒಂದೆರೆಡಲ್ಲ, ಆತನ ತಾಯಿಯ, ತಂದೆಯ , ಪ್ರಜೆಗಳ ಆರ್ತನಾದವೆಲ್ಲವು ಮಲತಾಯಿ ಕೈಕೇಯಿಯ ಕೋಪ, ಆಣತಿಗಳ ಮುಂದೆ ತೃಣವಾಗುತ್ತದೆ.  ಸೀತೆಯಲ್ಲಿ ಹೇಳುವ ಕೇಳುವ ಯಾವ ಕ್ರಮವನ್ನು ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲ ಆತ. ಆಕೆಯ ಹಠಕ್ಕೆ ಕಟ್ಟು ಬಿದ್ದಷ್ಟೇ ಆಕೆಯನ್ನ ಜೊತೆಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋದ. ಜೀವನವನ್ನು ಕಠಿಣವಾಗಿಸಿಕೊಂಡು ಜೊತೆ ನಡೆದ ಲಕ್ಷ್ಮಣ ,ಸೀತೆಗೂ ಯಾವ ಆಯ್ಕೆಯನ್ನು ಉಳಿಸದೆ ಹೋದ.  ಈ ಕತೆಗಳೆಲ್ಲ ನಮಗೆಲ್ಲ ಗೊತ್ತಿರುವುದೇ ಆದರೂ, ಎಲ್ಲೂ ಓದಿದ ಕತೆಯನ್ನೇ ಮತ್ತೆ ಓದುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ಎನಿಸುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಸೀತೆ ರಾಮನ ಮನಸ್ಸಿನ ಒಳ ಹೊರಗನ್ನು ತಿಳಿದವಳಾದರು, ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಆತ ಮೂರನೆಯವನಂತೆ ಕಾಣುತ್ತಾನೆ, ನಿರ್ಲಿಪ್ತನಾಗುತ್ತಾನೆ. ನಮಗೂ ಅಪರಿಚಿತನಾಗುತ್ತಾನೆ. ಸೀತೆ ಜೊತೆ ನಮ್ಮನ್ನು ಅಳಿಸುತ್ತಾರೆ ಭೈರಪ್ಪನವರು. ಪೂರ್ತಿ ಕತೆ ಗೊತ್ತಿದ್ದವರಿಗೂ ಮುಂದೇನಾಗಬಹುದೆಂಬ ಕುತೂಹಲ ಹುಟ್ಟಿಸುತ್ತಾರೆ. ಅಷ್ಟು ತತ್ವ ಪಾಲಿಸುವ ರಾಮ ಮಾಡಿದ ಕೆಲವೊಂದು ತಪ್ಪುಗಳಿಗೆ ಸಮಾಧಾನವನ್ನು ಸೀತೆಯಿಂದಲೇ ಕೇಳಿಸುತ್ತಾರೆ. ರಾಮ ಕೆಲವಕ್ಕೆ ಉತ್ತರಿಸಲಾಗದೆ ನಿರುತ್ತರನಾಗುತ್ತಾನೆ. 

       ಎಲ್ಲಕ್ಕಿಂತಲೂ  ಹೆಚ್ಚು  ಲೆಕ್ಕಕ್ಕೆ ಬರುವುದು ಮಾತು. ಅದರಿಂದಲೇ ಎಲ್ಲಾ ಸಂಬಂಧಗಳ ಹುಟ್ಟು ಮತ್ತು ಸಾವು ಎಂಬುದನ್ನು ಹೇಳದೆಯೇ ಹೇಳುತ್ತದೆ ಕತೆ. ಮಾತಿಲ್ಲದೆಯೇ ಕತೆಯ ಕೊನೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಸಂಬಂಧಗಳ ಕೊಲೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಕತೆ ಹೇಳಿ ಮೌನವಾದ ಮೇಲು ಸೀತೆ ನನ್ನನ್ನು ಕಾಡುತ್ತಲೇ ಇದ್ದಾಳೆ.  ಆಕೆಗೆ ನಾವಾದರೂ ಅಷ್ಟು ಹಕ್ಕನ್ನು ಕೊಡಬೇಡವೇ ?

ರಿಯಲ್ ಎಸ್ಟೇಟ್

ಉದ್ದುದ್ದ ಮನೆಗಳು ಅಡ್ಡಡ್ಡ ಮನೆಗಳು

ಬರಿ ಭಾರಿ ಸಾಮಾನು ಇಲ್ಲಿಲ್ಲ ಜನರು

ಪಿಸುಮಾತು ಅಲ್ಲಿಲ್ಲ ಕಿಟಕಿಯಲಿ ಧೂಳು

ತೆರೆದು ಮುಚ್ಚುವರಿಲ್ಲ ಅವುಗಳಿಗೂ ಬೋರು

ಬಾನ ಚುಂಬಿಸುವಂತ ಆಸೆ ಹೊತ್ತವರು

ಇಂಚಿಂಚು ಜಾಗದಲೂ ಗೋಡೆ ಕಟ್ಟಿದರು

ಗಾಳಿ ಬರದಿದ್ದರೂ ಕಿಟಕಿಗಳನಿಟ್ಟರು

ವಾಸ್ತು ನೋಡುತ ಕಲ್ಲ ಮೇಲೆ ಕಲ್ಲಿಟ್ಟರು

ಅರಚಿದವು ಅಡಿಪಾಯ ತಾಳಲಾರೆನು ಗಾಯ

ಗಾಳಿ ಬೆಳಕಿಗೆ ಕಿರಿಚಿದಾ ಕಿಟಕಿ ನಿರುಪಾಯ

ಕೆಮ್ಮಲಾರದೆ ಬಿರಿದು ಗೋಡೆ ತಾ ಬಿಡೆ ಬಾಯ

ಮನೆ ಕಟ್ಟಿದಾ ಮೇಸ್ತ್ರಿ , ಇಂಜಿನಿಯರ್ ಮಾಯಾ

Regards,

Bhavya

ದ್ವೀಪ- 'ನಾಗಿ'

ದ್ವೀಪ ಹುಟ್ಟುವುದೇ ಸುತ್ತುವರಿದ ನೀರಿನಿಂದ. ನಿರಂತರವಾಗಿ ಜೊತೆಗಿದ್ದರೂ ದ್ವೀಪಕ್ಕೆ ತನ್ನ ಸುತ್ತಲಿನ ನದಿ/ ಸಾಗರದ ಆಳದ ಪರಿಚಯ ಅಷ್ಟಕ್ಕಷ್ಟೇ. ಪೂರ್ತಿ ಪರಿಚಯವಾಗಲು ಪ್ರವಾಹವೇ ಆಗಬೇಕೇನೊ.. ಹೆಣ್ಣಿನ ಜೀವನಕ್ಕೂ ಇದಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚಿನ ವ್ಯತ್ಯಾಸವಿಲ್ಲ. ಆಕೆ ನಿರಂತರವಾಗಿ ಹರಿವ ಜೀವನದಿ. ಅಂತರಾಳವೆಲ್ಲ ಬರಿ ತನ್ನವರಿಗಾಗಿ ತುಡಿಯುತ್ತದೆ. ಮನೆ , ಬದುಕು ಅಂತಲೇ ಹೋರಾಡುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಏನಾದರು ಬಯಕೆ ಇರುವುದಾದರೆ ಒಂದೆ , ನನ್ನವರಿಗೆ ನನ್ನ ಹೋರಾಟ ಅರ್ಥವಾಗಿದ್ದರಾಗುತ್ತಿತ್ತು!!! ಎನ್ನುವ ಸಣ್ಣ ಆಸೆ.  ಕಾಲ ದೇಶಗಳನ್ನು ಮೀರಿ ಇದು ಎಂದೆಂದಿಗು ಹಸಿರಾಗಿರುವ ಸತ್ಯ. ಇಂತಹ ಒಂದು ಸೂಕ್ಷ್ಮ ಸಂವೇದನೆಯ ಪ್ರತಿಮೆಯೇ ದ್ವೀಪ ಎನ್ನುವ ಕಲಾತ್ಮಕ ಚಿತ್ರ.    

ದ್ವೀಪ ಚಿತ್ರವನ್ನು ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರೂ ಕಂಡಿರಲಿಕ್ಕೆ ಸಾಕು. ನೋಡಿರದವರು ನೋಡಲೇ ಬೇಕಾದ ಚಿತ್ರ. ಸೀತಾ ಪರ್ವತ ಎನ್ನುವ ಚಂದವಾದ ಊರು ಮುಳುಗಡೆ ಆಗಿಯೇ ಹೋಗುತ್ತದೆ ಎಂಬ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲೂ ಹೇಗೆ ಪ್ರಕೃತಿಯ ಜೊತೆಗಿನ ನಿರಂತರ ಹೋರಾಟದಲ್ಲಿ ನಾಗಿ ತನ್ನ ಕುಟುಂಬವನ್ನು ಬಾಳಿ ಬದುಕಿದ ಮನೆಯಲ್ಲೇ ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾಳೆ ಎನ್ನುವುದೇ ಕತೆಯ ಹಂದರ.

ಊರಿಗೆ ಊರೇ ಮುಳುಗಡೆಗೆ ಹೆದರಿ, ಗುಳೆ ಹೊರಟಾಗ ಎಂತ ಗಟ್ಟಿ ಎದೆಯಾದರು ಅಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲಲು ಹೆದರೀತು, ಅಂತಹ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯೇ ನಾಗಿಯನ್ನು ಗಟ್ಟಿಗಿತ್ತಿಯಾಗಿ ತೋರುವುದು. ನಾಗಿ ಒಂಥರ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯ ಕೈಗೊಂಬೆ ತನ್ನ ಮನೆಯವರು ಊರು ಬಿಟ್ಟು ಬರಲು ಒಪ್ಪದೇ ಹೋದಾಗ ಇರುವ ಅವಕಾಶದಲ್ಲೇ  ಜೀವನವನ್ನು ಪೂರ್ಣ ಅನುಭವಿಸುವವಳು ,ಕನಸು ಕಾಣುವ ಹಂಬಲದವಳು. ಊರಿನ ಕೊನೆಯ ಮನೆಯವರು ಊರು ಬಿಟ್ಟು ದೋಣಿಯಲ್ಲಿ ನದಿ ದಾಟಿ ಹೋಗುವಾಗ, ಅವಳ ಮನಸಲ್ಲಿ ಏನೇನು ಓಡುತ್ತಿದ್ದಿತ್ತೊ  ಭಾವುಕಳಾಗಿ ಮತ್ತೆ ಮನುಷ್ಯರ ಭೇಟಿ ಆಗುತ್ತದೋ ಇಲ್ಲವೋ ಎಂದು ,ಅವರು ಮರೆಯಾಗುವವರೆಗೂ ಕಂಡು ಮನೆಗೆ ಬಂದಿದ್ದಳು.  ಹಾಗಂತ ನಾಗಿಯ ಪಾತ್ರ ಪೂರ್ತಿ ಅಸಹಾಯಕ ಪಾತ್ರವೂ ಅಲ್ಲ. ಗಂಡ ಗಣಪ ಒಳ್ಳೆಯವನೇ. ಆದರೆ ಅವನದ್ದು ತನ್ನ ತಂದೆಯ ಮಾತನ್ನು ತೆಗೆದು ಹಾಕಲಾರದ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ. ತನ್ನ ಕುಲದ ಆಚರಣೆಯನ್ನು ಬಿಡಲಾರದ ಮನಸ್ಥಿತಿ. ಬೇರೆ ಯಾವ ದಾರಿಯೂ ಇಲ್ಲದಾಗ ಆ ಸಂಸಾರ, ಭವಿಷ್ಯ ಗೊತ್ತಿರದ ಊರಲ್ಲೇ ಬದುಕು ಕಳೆಯಲು ಹೊರಡುತ್ತದೆ. ಜೊತೆಗೆ ಅವಳ ತಾಯಿ ಕಳಿಸಿದ ಪ್ರಾಯದ ಹುಡುಗನೊಬ್ಬ ಸಹಾಯಕ್ಕೆಂದು ಅವರ ಜೊತೆ ಹೊರಡುತ್ತಾನೆ.  ಆಗ ಮುಳುಗುತ್ತಿರುವ ಬದುಕಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಡೆಗಿಂತ ಹಿರಿದಾಗಿ, ಕಾಡುವ ಮತ್ತೊಂದು ಸಮಸ್ಯೆ ಎದುರಾಗುತ್ತದೆ. ಇಷ್ಟು ವರ್ಷ ಜೊತೆಗಿದ್ದ ಹೆಂಡತಿ ನಾಗಿ ಗಣಪನಿಗೆ ಅಪರಾಧಿಯಂತೆ ಕಾಣಲು ಶುರುವಾಗುತ್ತಾಳೆ. ಹೆಣ್ಣು ಜೀವನವಿಡೀ ತಾನು ಒಳ್ಳೆಯವಳೇ ಎಂದು ಸಾಭೀತು ಮಾಡಲು ಕೆಲವು ಸಂಬಂಧಗಳನ್ನು ಕಳಚಿಕೊಳ್ಳಲೇಬೇಕು. ಹರಿವನದಿ ತಾನು ಹೊತ್ತುಕೊಂಡು ಬಂದ ಹೂವು ಹಣ್ಣು ಮರಳುಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲವನ್ನು ಅಲ್ಲಲ್ಲೇ ಬಿಟ್ಟು ಬರುವಂತೆ. ಕೊನೆಗೆ ಅವಳಿಗೆ ಗಂಡ, ಅವನ ಕೋಪ, ಅವನ ಖುಷಿಗಳೇ ಮುಖ್ಯವಾಗಬೇಕೆಂಬ ನಿಯಮಕ್ಕೆ ನಾಗಿ ಆಗಾಗ ತಲೆಕೊಡುತ್ತಾಳೆ.

ಸುತ್ತ ಯಾರು ಇರದಾಗ ಕಣ್ಣು ಹಾಯಿಸಿದಲ್ಲೆಲ್ಲ ಬರಿ ಕಾಡು, ನೀರೇ ಕಾಣಿಸುವ ಊರು ಆ ಹೆಣ್ಣಿನ ಹೊಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಎಂತಹ ದಿಗಿಲು ಹುಟ್ಟಿಸಿರಬಹುದು.  ಅದರೊಟ್ಟಿಗೆ ಮಳೆಯ ಆರ್ಭಟ ಹೆಚ್ಚಾದಂತೆ ಗಂಡ ಹೆಂಡತಿಯ ಮನದೊಳಗೂ ಬಿರುಕು, ಸಿಡಿಲಿನ ಚಿತ್ತಾರದಂತೆ ಮೂಡತೊಡಗುತ್ತದೆ. ಎಲ್ಲಾ ಅನಿಶ್ಚಿತತೆಗಳ ಮಧ್ಯವೂ , ಬದುಕು ಮುಳುಗುವ ಹೊತ್ತಿಗೂ ಗಂಡ ಹಟ ಹಿಡಿದು ಕುಳಿತೇ ಬಿಡುತ್ತಾನೆ. ನೀರು ಏರಿದಂತೆಲ್ಲ ಸೀತಾ ಪರ್ವತದಲ್ಲಿ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಾಣದೆ ಕಾಡುತ್ತಿದ್ದ ವ್ಯಾಘ್ರ ಹುಲಿ ಕೇಳುವಿಕೆಗೆ ನಿಲುಕಲು ಶುರುವಾಗುತ್ತದೆ. ಆ ಹುಲಿ ಅವಳೊಳ ಬದುಕಿನ ಹೋರಾಟದ ಅಬ್ಬರದ ಪ್ರತೀಕದಂತೆ ಕಾಣುತ್ತದೆ. ನಾಗಿ ಸೋಲುವುದೇ ಇಲ್ಲ ಯಾಕೆಂದರೆ ಅವಳಿಗೆ ಬದುಕುವ ಕನಸು ಕಂಡಷ್ಟೇ ಗೊತ್ತು. ರಾತ್ರಿಯಿಡೀ ಹೋರಾಡಿ ಮನೆಯ ಸುತ್ತೆಲ್ಲ ಬೆಂಕಿ ಮಾಡಿ ಹಚ್ಚಿ ಹೇಗೊ ಹುಲಿ ಮನೆ ಹೊಕ್ಕದಂತೆ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾಳೆ. ಕಡಾ ಖಂಡಿತವಾಗಿ ಮುಳುಗೇ ಮುಳುಗುತ್ತದೆ ಎಂದು ಇಲಾಖೆಯವರು ಹೇಳಿದ್ದ ಸೀತಾ ಪರ್ವತ ಇನ್ನು ಜೀವಂತವಾಗಿ ಮತ್ತೆ ಹೊಸ ಮುಂಜಾನೆಯನ್ನು ಕಂಡಾಗ ನಾಗಿ ಮತ್ತು ಗಣಪನ ಎದೆಯಲ್ಲಿ ಹೊಸ ಜೀವ ಪಡೆದ ಅನುಭವ. ಇಬ್ಬರೂ ಸೀತಾ ಪರ್ವತದ ಮಂಟಪದ ಹತ್ತಿರ ಹೋಗಿ ಮತ್ತೆ ಹೊಸ ಕಣ್ಣಿಂದ ಊರನ್ನು ನೋಡತೊಡಗುತ್ತಾರೆ. ನಾಗಿಯ ಬಗೆಗಿನ ವ್ಯಘ್ರತೆಯೆಲ್ಲ ಗಣಪನಲ್ಲಿ ಕರಗಿರುತ್ತದೆ. ನಾಗಿಯ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲೋ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ನಿರೀಕ್ಷೆ ಮೂಡಿ ತನ್ನ ಹೋರಾಟದ ಬಗೆಗೆ ಹೆಮ್ಮೆ ಎನಿಸುತ್ತದೆ.  ಆದರೆ ಅವಳ ಹೋರಾಟವೆಲ್ಲ ದೈವ ಪ್ರೇರಣೆಯ ನಿಮಿತ್ತದಂತೆ ಗಣಪನಿಗೆ ಕಂಡಾಗ, ನಾಗಿಗೆ ಕಾಲಡಿಯ ಸೀತಾಪರ್ವತ ನೀರೊಳಗಿನ ಪ್ರಪಾತದಲ್ಲಿ ಉಸಿರುಗಟ್ಟಿ ಬಿಕ್ಕಿದಂತಾಗುತ್ತದೆ. ಏನೂ ಆಗೇ ಇಲ್ಲವೆಂಬಂತೆ ಗಣಪ ಮನೆ ಕಡೆ ಹೊರಡುತ್ತಾನೆ.

Thanks and Regards,

Bhavya

ಹೊಸ ವರ್ಷ

ಹೊಸ ಬೆಳಗಿನ ಬಾನಿನೊಳು ರವಿ ಉದಯಿಸೊ ಸಮಯ

ಭುವಿಯೆಲ್ಲವು ರಂಗಾಯಿತು ಹೊಸ ವರ್ಷದ ಉದಯ

ಹಳೆ ವರ್ಷವು ಜೀಕಿರುವ ಜೋಕಾಲಿಯು ಮೆಲ್ಲ

ನವಿರಾಗಿಯೆ ತೂಗುತ್ತಿದೆ ಹಳೆ ನೆನಪನ್ನೆಲ್ಲಾ

ಮನೆ ಮುಂದಿನ ರಂಗೋಲಿಯು ಕಾದಂತಿದೆ ಇಂದು

ಹೊಸ ವರ್ಣದ ರವಿ ಬಾನಲಿ ಹುಟ್ಟುವ ತಾನೆಂದು

ಚಿಗುರೆಲೆಗಳು ಮಾತಾಡಿವೆ ಒಂದರ ಕಿವಿಲೊಂದು

ಹೊಸ ವರ್ಷದ ತೊಟ್ಟಿಲಿಗೆ ತೋರಣ ತಾವೆಂದು

ಹಳೆ ಸಂಸ್ಕೃತಿ ಬೇರಿನೊಳು ಹೊಸ ಟಿಸಿಲೊಂದೊಡೆದು

ಹೊಸ ಭರವಸೆ ಮರವಾಗಲಿ ಮುಗಿಲಿಗೆ ತಾ ಬೆಳೆದು

ಕುಡಿಯೊಡಯಲಿ ಮರದೊಡಲಲಿ ಖುಷಿಯಲಿ ಚಿಗುರದ್ದಿ

ಚಿಗುರೆಲೆಗಳು ಮಾತಾಡಲಿ ಹೊಸ ವರುಷದ ಸುದ್ದಿ

- ಭವ್ಯ