ಹೊಸ ವರ್ಷ

ಹೊಸ ಬೆಳಗಿನ ಬಾನಿನೊಳು ರವಿ ಉದಯಿಸೊ ಸಮಯ

ಭುವಿಯೆಲ್ಲವು ರಂಗಾಯಿತು ಹೊಸ ವರ್ಷದ ಉದಯ

ಹಳೆ ವರ್ಷವು ಜೀಕಿರುವ ಜೋಕಾಲಿಯು ಮೆಲ್ಲ

ನವಿರಾಗಿಯೆ ತೂಗುತ್ತಿದೆ ಹಳೆ ನೆನಪನ್ನೆಲ್ಲಾ

ಮನೆ ಮುಂದಿನ ರಂಗೋಲಿಯು ಕಾದಂತಿದೆ ಇಂದು

ಹೊಸ ವರ್ಣದ ರವಿ ಬಾನಲಿ ಹುಟ್ಟುವ ತಾನೆಂದು

ಚಿಗುರೆಲೆಗಳು ಮಾತಾಡಿವೆ ಒಂದರ ಕಿವಿಲೊಂದು

ಹೊಸ ವರ್ಷದ ತೊಟ್ಟಿಲಿಗೆ ತೋರಣ ತಾವೆಂದು

ಹಳೆ ಸಂಸ್ಕೃತಿ ಬೇರಿನೊಳು ಹೊಸ ಟಿಸಿಲೊಂದೊಡೆದು

ಹೊಸ ಭರವಸೆ ಮರವಾಗಲಿ ಮುಗಿಲಿಗೆ ತಾ ಬೆಳೆದು

ಕುಡಿಯೊಡಯಲಿ ಮರದೊಡಲಲಿ ಖುಷಿಯಲಿ ಚಿಗುರದ್ದಿ

ಚಿಗುರೆಲೆಗಳು ಮಾತಾಡಲಿ ಹೊಸ ವರುಷದ ಸುದ್ದಿ

- ಭವ್ಯ

ಹೇಳು ಯಾರು ಯಾರಿಗೆ

ಜೀವ ಭಾವ ಮಿಡಿವ ದೇವ ಹೇಳು ಯಾರು ಯಾರಿಗೆ

ಭುವಿಯ ಒಡಲ ಒಡೆದು ತೆಗೆದ ಚಿನ್ನ ಯಾರ ಕೊರಳಿಗೆ

ತುಂಡು ನಗುವ ತೋರೊ ಮೊಗವ ಹೊರುವುದಾರ ನಗುವಿಗೆ

ತುಂಡು ಮೋಡ ತುಸುವೆ ಅಳುವುದೇಕೆ ಯಾರ ಅಗಲಿಕೆ

ಬಡ್ಡು ಕತ್ತಿ ಮಸೆವುದೇಕೆ ಯಾರು ಇಂದು ಗಲ್ಲಿಗೆ

ದಾರ ನೆಂದು ನಗುವುದೇಕೆ ಯಾರ ಮುಡಿಗೆ ಮಲ್ಲಿಗೆ

ಅತ್ತ ಕಣ್ಣ ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟು ಪಾಲು ನೆನಪಿಗೆ

ಸತ್ತು ಮಣ್ಣು ಸೇರುವಾಗ ಎಷ್ಟು ಅಂಗ ಪರರಿಗೆ

ನೂರು ಕೋಟಿ ಜೀವದಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟು ಅರ್ಥ ಬಾಳಿಗೆ

ಯಾವ ಪದದ ಅರ್ಥ ಯಾರು ಬರೆದು ಕೊಟ್ಟರಾರಿಗೆ

ಲೆಕ್ಕವಿಟ್ಟರೆಷ್ಟು ದಿನಕೆ ಮೂಳೆ ದೊಗಲ ಬಾಡಿಗೆ

ಕಾಮ ಕ್ರೋಧವೆಲ್ಲ ಮೊಟ್ಟೆ ಇಟ್ಟ ಪುಟ್ಟ ಗೂಡಿಗೆ

ಬಡ್ಡು ಕತ್ತಿ- ಹರಿತವಿಲ್ಲದ ಕತ್ತಿ

Thanks and Regards,

Bhavya

ಕುಶಾಲಿಗೆ ಬರೆದದ್ದು

"ಏ ಬಾರಾ.. ಬತ್ತಿಲ್ಯಾ? ಬಾ ಅಲಾ.."

"ನಾ ಬತ್ತಿಲ್ಲಾ"

"ಏ ಬಾ ಮರತ್ಯಾ.. ಆಗಳಿಂದ ಕೇಂತಿದ್ದೆ ಅಲನಾ.."

"ನೀ ಕೇಂಬುದೇ ಬ್ಯಾಡ. ನಾ ಬತ್ತಿಲ್ಲ ಅಂದ್ರೆ ಬತ್ತಿಲ್ಲ. ಇಲ್ ನಿತ್ತದ್ ಎಂತಕೆ.  ಹೋಗ್ ಬೇಕಾದಲ್ಲಿಗೆ"

"ಹೋಗ್ ಆಂಬೂಕೆ ಮೆಜೆಸ್ಟಿಕ್ ನಿನ್ ಅಪ್ಪಯ್ಯಂದಾ?"

ನಾನಾದರೆ ನಕ್ಕೆ ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದೆನೇನೋ, ಅವಳು ನಗಲಿಲ್ಲ. ಮುಖ ಬಿಗಿದುಕೊಂಡಿದ್ದಳು. ಸಾಧಾರಣ ಮೈ ಕಟ್ಟು, ಗೋಧಿ ಬಣ್ಣ. ತುಟಿಗೆ ಒಂಚೂರು ಜಾಸ್ತಿಯೇ ಬಣ್ಣ ಹಚ್ಚಿದಂತಿತ್ತು. ಅವನು ಸಿಕ್ಕುವ ಸಡಗರಕ್ಕೇನೋ. 
                 ನಿಲ್ಲಬೇಡ ಅಂದವಳು, ನಿಲ್ಲಲಿ ಅಂತಲೇ ಹೇಳಿದಳೇನೊ. ಹೌದಪ್ಪ!! ಈ ಹುಡುಗಿಯರನ್ನ ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕಿಂತ ಜೈಲಲ್ಲಿ ಜಲ್ಲಿ ಕುಟ್ಟುವುದೇ ಮೇಲು.

ಅವನು ಕೊಂಚ ಹಿಂದೆ ಸರಿದ.

" ಟೈಮ್ ವೇಷ್ಟ್ ಮಾಡ್ಬೇಡ ಬಾ" ಧ್ವನಿ ಗಡುಸಾಗುತ್ತಿತ್ತು.

ಈ ಕಡೆಯಿಂದ ಬರಿ ಮೌನರಾಗ.

ಮೆಜೆಸ್ಟಿಕ್ ಅಲ್ಲಿ ನಿತ್ತು ಅವಳು ಬಸ್ಸಿಗಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದಳು. ಮತ್ತವನು ಅವಳಿಗಾಗಿ. ಅಲ್ಲಿಗೆ ಬಸವೇಶ್ವರ ನಗರದ ಕಡೆಗೆ ಹೋಗುವ ಬಸ್ ಬಂದೇ ಬಿಟ್ಟಿತು. ಅದು ಹೇಗೆ ಮನಸ್ಸಾಯಿತೊ ಅಂತೂ ಬಸ್ ಹತ್ತಿಯೇ ಬಿಟ್ಟಳು.  ಅವ ಹೋದನ ಅಂತ ಒಮ್ಮೆ ಕತ್ತು ಬಗ್ಗಿಸಿ, ಹೆಚ್ಚು ಬಗ್ಗದೆ ನೋಡಿದಳು. ಅವ ಅಲ್ಲೆ ಇದ್ದ, ಒಳಗೊಳಗೆ ಚೂರು ಖುಷಿ ಆಕೆಗೆ. ಅವ ಕೈ ಮುಗಿಯುವುದೊಂದು ಬಾಕಿ ಇನ್ನೆಲ್ಲ ಸನ್ನೆಗಳಲ್ಲಿ ದಯವಿಟ್ಟು ಬಂದುಬಿಡು ಅನ್ನುತ್ತಿದ್ದ. ಆಕೆ ಬಯಸಿದ್ದಳೋ ಇಲ್ಲವೋ ತಟ್ಟನೆ ಬಸ್ಸು ಹತ್ತಿ ಪಕ್ಕ ಕೂತು, "ಬಾರಾ" ಎಂದು ದೈನ್ಯವಾಗಿ ಅಂದ. ಆಕೆ ಇನ್ನೆತ್ತಲೋ ನೋಡ ತೊಡಗಿದಳು. ಅಯ್ಯೊ ಕರ್ಮವೇ!!! ಇವನಿಗೆ ಊಟ ತಿನ್ನಿಸಲಿಕ್ಕೆ ಇವನಮ್ಮ ಅದೆಷ್ಟು ಗೋಗರೆದಿದ್ದಳೋ, ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗು ಪುಣ್ಯಾತ್ಮ ಎಂದು ಅಜ್ಜಿ ಎಷ್ಟು ಸಲ ಅಂದಿದ್ದಳೋ, ಅಪ್ಪ, “ ಮರಾಯ ಇನ್ನು ನನ್ಗೆ ನಿನ್ನ

ಕಾಲಿಗೆ ಚಪ್ಪಲಿ ಹೊರುವುದಕ್ಕಾಗುವುದಿಲ್ಲ, ನೀ ಬರಿಗಾಲಲ್ಲಿ ಹೋಗು ಶಾಲೆಗೆ, ಇಲ್ಲ ಒಂದು ಜೊತೆ ಕಬ್ಬಿಣದ ಚಪ್ಪಲಿ ಮಾಡಿಸಿಕೊಡುತ್ತೇನೆ” ಅಂದು ಹೆಣಗಿದ್ದರೋ, ಆದರೆ ಇವನು ಕುಲ ತಿಲಕ ಅದ್ಯಾವುದು ಮಂಡೆಗೆ ಹೋಗದೆ, ಅವರಿಗೂ ಒಂದು ಫೀಲಿಂಗ್ ಉಂಟು ಎಂದು ಅನಿಸದೆ, ತನಗೆ ಬೇಕೆಂದಂತೆ ಬದುಕಿದವ, ಇವತ್ತು ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಹೀಗೆ ಗೋಗರೆಯುವಾಗ, ನಗು ಬರುತ್ತದೆ. ಅಂತದ್ಯಾವುದಿದು ಸೆಳೆತ ಅನ್ನಿಸುತ್ತದೆ. ಶೋಕಿಯಾ ಅಥವ ನನ್ನ ಓರಗೆಯವರಿಗೆಲ್ಲ ಇರುವಾಗ ನನಗೂ ಒಬ್ಬಳಿರಲಿ  ಬೇಜಾರಿಗೆ ಅಂತಲ ಇವರ ವರಸೆ? ಏನೊ ನನಗಂತು ಅರ್ಥವೇ ಆಗುವುದಿಲ್ಲ. ಹಾಂ! ಹೇಳುವುದು ಮರೆತೆ, ಆಕೆ ಒಲ್ಲೆ ಎಂದಳು ಆತ ಬಸ್ ಇಳಿದು ಹೋದ. ಕತೆ ಇಲ್ಲಿಗೆ ಮುಗಿಯುವುದಿಲ್ಲ. ಒಮ್ಮೆಲೆ ನೂರು ಬಣ್ಣದ ಯೋಚನೆಗಳು ಅವಳ ಮನಸೊಳಗೆ. ಹೋಗಲಾ ಬೇಡವಾ, ಹೋದರೇನು ಹೋಗದಿದ್ದರೇನು ಇನ್ನು ಏನೇನೋ, ಆತ ಕರೆದದ್ದೆಲ್ಲಿಗೆ ಇವಳು ಬರುವುದಿಲ್ಲ ಅಂದದ್ದೆಲ್ಲಿಗೆ ಎರಡೂ ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ.. ಸುಮ್ಮನೆ ಇಬ್ಬರು ನನ್ನ ಬರಹದ ವಸ್ತುಗಳಾದರು. ಬಸ್ಸು ಹೊರಟಿತು. ಇನ್ನೇನು ಅವನ ಕಣ್ಣಿನ ಮಿಂಚು ಮಣ್ಣು ಸೇರುವುದರಲ್ಲಿತ್ತು, ಕೂತಿದ್ದವಳು, ಡ್ರೈವರ್ ಹತ್ತಿರ ಹೋಗಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಬಸ್ ನಿಲ್ಸಿ ಸಾರ್ ಅಂದಳು. ಚಾಲಕನ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಅಸಹನೆಯ ಪುಟ್ಟ ಗೆರೆಯೊಂದು ನಿಟ್ಟುಸಿರಿಟ್ಟಿತು.

ಅರ್ಥ

ಕುಶಾಲು- ತಮಾಶೆ

ಮರತ್ಯಾ - ಮರಾಯ್ತಿ

ಆಗಳಿಂದ - ಆಗ್ಲಿಂದ

ಕೇಂತಿದ್ದೆ - ಕೇಳ್ತಿದ್ದೀನಿ

ಅಲನಾ - ಅಲ್ವ

ಕೇಂಬುದು - ಕೇಳೋದು

ಅಪ್ಪಯ್ಯಂದಾ - ಅಪ್ಪಂದಾ?

ಅಂಬೂಕೆ - ಅನ್ನೋಕೆ

ಓರಗೆ - ಸಮಾನ ವಯಸ್ಕರು 

ಹೊರೆ

ಶುದ್ಧೋಧನ ಒಬ್ಬಂಟಿ, ಹಾಗಂತ ಯಾರೂ ಇಲ್ಲದವನಲ್ಲ. ಇರುವವರೆಲ್ಲರೂ ದೂರದಲ್ಲಿದ್ದಾರೆ. ಅವರು ಬರುವುದು ಇವನಿಗೂ ಅಷ್ಟು ಇಷ್ಟವಲ್ಲ. ತನ್ನ ಪ್ರಪಂಚಕ್ಕೆ ಅವರೆಲ್ಲ ಸರಿ ಹೊಂದುವವರಲ್ಲ ಅನ್ನುವುದೇ ಅವನ ಭಾವನೆ.

ಅವನಿಗೂ ಒಂದು ಪ್ರೇಮವಿತ್ತು. ಅಲ್ಲಿ ಅದಲು ಬದಲಾದ ನೂರಾರು ಕನಸುಗಳಿದ್ದವು. ಹಂಚಿಕೊಂಡ ಸಾವಿರ ಕ್ಷಣಗಳಿದ್ದವು. ಆದರೆ ಆಕೆ ಇವನಿಂದ ದೂರವಾಗಿ ಸುಮಾರು ವರ್ಷಗಳೇ ಆದವು. ಆದರೂ ಆಕೆ ಬರೆದ ನೂರು ನೂರು ಪತ್ರಗಳ ಕಂತೆ ಇವನಲ್ಲಿತ್ತು. ಈತ ಭಗ್ನ ಪ್ರೇಮಿ. ಆಕೆಗೆ ತಾನು ಕೊಟ್ಟ ಉಡುಗೊರೆಗಳನ್ನು ಸಂಬಂಧ ಮುರಿದಾಗ ಆಕೆ ತಿರುಗಿ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದರೂ, ಅವೆಲ್ಲವನ್ನು ಸೇರಿಸಿ ಒಂದು ಸಂಗ್ರಹಾಲಯವನ್ನೇ ಮಾಡಿದ್ದ. ಎಷ್ಟೋ ಸಲ ಅವಳ ನೆನಪು ಅತಿಯಾಗಿ ಕಾಡಿದಾಗ ಅವಳ ವಂಚನೆ ನೆನಪಾಗಿ ಅವೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಸುಡಬೇಕೆಂದು ಮನಸ್ಸಾದರೂ ಕೈ ಬರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ದಿನವೂ ಅದಾವುದೋ ಭಾರ ಇವನ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಹಿಡಿದು ಜಗ್ಗುತ್ತಿತ್ತು. ಕುಗ್ಗಿಸುತ್ತಿತ್ತು.

ಹೀಗಿದ್ದಾಗ ಒಂದು ದಿನ ಇವನ ದೂರದ ಸಂಬಂಧಿ ಗೋಪಾಲಣ್ಣನ ಕುಟುಂಬ ಇವನ ಮನೆಗೆ ಬಂತು. ೩ ಮಕ್ಕಳಿರುವ ತುಂಬು ಸಂಸಾರ. ಬೇಡವೆಂದು ಹೇಳಲಾಗದೆ ಶುದ್ಧಿ ಚೆನ್ನಾಗಿಯೇ ಉಪಚರಿಸಿ ಅಡುಗೆಗೆ ಏನಾದರೂ ತರಲು ಹೊರಗೆ ಹೋಗಿದ್ದ. ವಾಪಾಸು ಬರುವವನಿಗೆ, ಮನೆಗೆ ಹತ್ತಿರತ್ತಿರಾಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಒಂದೊಂದೇ ಕಾಗದ ತುಂಡುಗಳು ಬೆತ್ತಲಾಗಿ ಮೆಟ್ಟಿಲುಗಳ ಮೇಲೆಲ್ಲ ಬಿದ್ದಿದ್ದು ಕಂಡಿತು. ಅದರಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಮತ್ತು ಅವಳ ಬರಹಗಳೆಲ್ಲ ಕಂಡವು. ಅವಳಿಗೆ ತಾನು ಕೊಟ್ಟ ಗೊಂಬೆ ಕೈ ಮುರಿದು ಬಿದ್ದಿತ್ತು. ಮತ್ತರ್ಧ ಕಾಗದದ ಕಟ್ಟು ಬಚ್ಚಲಿನ ನೀರಿನ ತೊಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ದೋಣಿಯಾಗಿದ್ದವು. ನೆನಪುಗಳೆಲ್ಲಾ ನೀರಿನ ಪಸೆ ತಾಗಿ ಹಸಿಯಾಗಿದ್ದವು. ಹೃದಯ ಒಳಗೆ ಕಿರಿಚುತ್ತಲೇ ಇತ್ತು. ಹೊರಗೆ ಧ್ವನಿ ಬರಲಿಲ್ಲವಷ್ಟೆ. ಒದ್ದೆಯಾದ ಹರಕು ಕಾಗದವೊಂದನ್ನು ಕೈಗೆತ್ತಿಕೊಂಡು ಕುಸಿದು ಓದತೊಡಗಿದ. ಅವನ್ನು ಕೂಡಿಟ್ಟು ೧೦ ವರ್ಷಗಳೇ ಕಳೆದಿತ್ತು. ಅದರಲ್ಲಿದ್ದ ಬರಹವನ್ನು ಆತ ಮತ್ತೆಂದೂ ತೆಗೆದು ನೋಡಿರಲಿಲ್ಲ. ಆಶ್ಚರ್ಯವಾಯಿತು!! ಇಷ್ಟು ವರ್ಷಗಳು ತಾನು ಅವುಗಳನ್ನು ತೆರೆದು ನೋಡೇ ಇಲ್ಲ ಎಂದ ಮೇಲೆ ಕೂಡಿಟ್ಟುಕೊಂಡದ್ದಾದರೂ ಯಾತಕ್ಕೆ?!!

ಓದುತ್ತಾ ಹೋದ. ಓದುವಾಗ ಅವನ ಭಾವನೆಗಳಿಗೂ, ಆಕೆ ಬರೆದಿದ್ದಕ್ಕೂ ಭಾವನೆಗಳ ಅಂತರ ಸಾಕಷ್ಟು ಕಾಣಹತ್ತಿತು. ಅವಳು ಅವನನ್ನು ಪುಸಲಾಯಿಸಿ ಬರೆದದ್ದು, ಅವನು ಅವಳಿಗೆ ಬರೆದದ್ದು  ಎಲ್ಲಾ ಸುಳ್ಳು ಸುಳ್ಳೇ ಅನಿಸಿತು. ಭಾರವಾದ ಎದೆಯ ಕೊನೆಯ ಕಣ್ಣ ಹನಿ ಕಾಗದದ ಮೇಲೆ ಬಿದ್ದಾಗ ಅವನ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಮೊದಲ ನಗು ಅರಳಿತು.

Thanks and Regards,

Bhavya

ಅವಳೊಳಗಿನ ನಾನು

ಆಕೆ ಗರ್ಭಿಣಿ. ಇನ್ನೇನು ದಿನ ತುಂಬುವುದರಲ್ಲಿತ್ತು. ನೀರು ನಿಂತಾಗಿನಿಂದ ಪಟ್ಟ ಕಷ್ಟ, ವಾಂತಿ, ಎಲ್ಲಾ ನಗಣ್ಯ ಅವಳಿಗೆ. ಕನ್ನಡಿ ಎದುರು ನಿಂತಾಗೆಲ್ಲಾ ವಿಕಾರವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದ ದೇಹ, ದುಃಖ ತರುವ ಬದಲು ಅವಳ ಮುಖದಲ್ಲೊಂದು ನಗುವ ಗೆರೆಯನ್ನು ಬರೆಯುತ್ತಿತ್ತು.  ಒಳಗೆ ಪೋರ ಒದ್ದಾಗಲೆಲ್ಲಾ ಕಚಗುಳಿಯಿಟ್ಟ ಅನುಭವ.  ತನ್ನವನನ್ನು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಕರೆದು ಮಗುವ ಎದೆ ಬಡಿತವನ್ನು ಕೇಳಿಸುವ ತುಡಿತ.  ಒಂದೊಂದು ಹಣ್ಣು ತಿನ್ನುವಾಗಲೂ, ಆ ಹಣ್ಣಿನ ಬಣ್ಣವನ್ನು ತನ್ನ ಮಗುವಿನ ಕೆನ್ನೆಯ ಬಣ್ಣಕ್ಕೆ ಆರೋಪಿಸಿ ನಗುತ್ತಿತ್ತು ಆ ಜೀವ".

ಆದರೆ ಆ ವಿಜೃಂಭಿಸುವ ಉಸಿರನ್ನು, ಆ ಅನಂತ ತವಕದ ಮಧ್ಯೆ ನಾ ಹೇಗೆ ನುಸುಳಿದೆನೊ, ಒಳ ಸುಳಿದೆನೊ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ.  ಒಂದೇ ಸರ್ತಿಗೆ ಎಲ್ಲ ಅದಲು ಬದಲು.

ಅವಳೆಂದೂ ನನ್ನನ್ನು ಬಯಸಿ ಬಂದವಳಲ್ಲ, ಹತ್ತಿರವೂ ಸುಳಿದವಳಲ್ಲ. ಮಾತಾಡಿಸಿ ಮುದ್ದಾಡಿಯೂ ಇಲ್ಲ.  ನನ್ನ ಪರಿವೂ ಅವಳಿಗಿಲ್ಲದಂತೆ ಇದ್ದವಳು. ಅವಳೇ ನನ್ನ ಬಳಿ ಬಂದಳೋ, ಇಲ್ಲ ನಾನೆ ಅವಳ ಬಳಿ ಹೋದೆನೊ, ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ದೇಹ ಒಂದಾಗಿದ್ದವು.  ನಾನು ಅವಳೊಳಗಿನವನೇ ಎನ್ನುವಷ್ಟು ಅವಳೊಳಗೆ ಬೆರೆತಿದ್ದೆ, ಅವಳೊಳಗಿರುವ ಇನ್ನೊಂದು ಜೀವವನ್ನೂ ಲೆಕ್ಕಿಸದೆ. ಈಗ ಆಕೆ ಮಗುವನ್ನೇನೋ ಹೆತ್ತಳು. ಆದರೆ ಬಾಣಂತಿಯ ಕಳೆಯಿರಲಿಲ್ಲ. ಒಣಗಿದ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ಇದ್ದ ತುಸು ನೀರೂ ಬತ್ತಿದೆ. ಅದಕ್ಕೂ ಬೇಜಾರು,  ಎಷ್ಟು ದಿನ ಜೊತೆ ನೀಡೀತು. ಗಂಡನಿಗೆ ಹೆಂಡತಿಯೀಗ ಕುರೂಪಿ, ಹತ್ತಿರ ಬರಲಾರದಷ್ಟು ಕ್ಷುಲ್ಲಕಳು. ಆದರೂ ಅವಳ ತಪ್ಪೇನಿತ್ತು ಇದರಲ್ಲಿ. ಅವಳನ್ನು ಬಯಸಿ ಹೋದವನು ನಾನಲ್ಲವೇ. "ಯಾರದೋ ತಪ್ಪಿಗೆ ಯಾರಿಗೋ ಯಾತನೆ".

ಅವಳ ಎದೆ ಹಾಲು ಮಗುವಿಗೆ ಕುಡಿಸದಂತೆ ಸಂಪೂರ್ಣ ನಿಷೇಧ. ಕಣ್ಣೆದುರಿಗೆ ಕಣ್ಣೂದಿಸಿಕೊಂಡು ಅಳುವ ಮಗುವಿಗೆ, ಎದೆಯಲ್ಲಿ ಒತ್ತರಿಸುವ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನುಣಿಸದೆ, ಬಾಟಲಿಯ ಚೂರನ್ನು ತುರುಕಿದರೆ ತಡೆದೀತೆ ಜೀವ?

ಇನ್ನೆಷ್ಟು ದಿನ ಕಳೆದೀತು ಹಂಗಿನರಮನೆಯಲ್ಲಿ. ತವರಿಂದ ತಂದಿದ್ದ ಒಡವೆಗಳೆಲ್ಲ ಖರ್ಚಿಗೇ ಆಯಿತು.  ಉಳಿದದ್ದೊಂದು ಬಟ್ಟೆಯ ಗಂಟು.  ಮೊದಲೆಲ್ಲಾ ಎರಡೇ ಹೆಜ್ಜೆ ದೂರ ಅನಿಸುತ್ತಿದ್ದ ತವರಿನ ದಾರಿ ಈಗ ಮಾರು ದೂರ. ನಡೆಯುವ ಹೆಜ್ಜೆ ಸೋತಿದೆ. ಅವಳು ಅವಳಾಗಿಯೆ ಸೋತಳೆ. ಅಥವಾ ನನ್ನ ಇರುವಿಕೆ ಅವಳನ್ನು ಸೋಲಿಸಿತೆ? ಆಕೆ ಸೋಲುವುದನ್ನು ನೋಡಲಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಆದರೂ ಅವಳನ್ನು ಬಿಡಲಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಬಣ್ಣದ ಬಟ್ಟೆಯೊಂದನ್ನು ಆಕೆ ತಲೆಗೆ ದಿನವೆಲ್ಲ ಕಟ್ಟಿ ತಿರುಗುವುದು, ಬಾಣಂತನದ  ಸಂಭ್ರಮದ ಮೆರವಣಿಗೆಗಲ್ಲ, ಬದಲಿಗೆ ಬೋಳು ತಲೆಯನ್ನು ಅಪಹಾಸ್ಯದ ನಗುವಿಗೆ ಬಲಿಯಾಗದಂತೆ ಮುಚ್ಚಲು.

ಆಕೆಯ ಕಣ್ಣೀರಿನ ಕಾರಣ ನಾನು. ನಾನೊಬ್ಬ ಕೊಲೆಗಡುಕ. ಬೆಟ್ಟದಷ್ಟು ಕರುಣೆ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿದ್ದರೂ ಕರ್ತವ್ಯಕ್ಕೆ ಕಟ್ಟುಬಿದ್ದ ಕಂದಾಚಾರಿ. ನಾನೊಬ್ಬ ಸಿಗರೇಟಿನಿಂದ ಹೊರಬಂದ ತ್ಯಾಜ್ಯ, ಹೊಗೆಯೆಂಬ ದುಷ್ಟ, ನತದ್ರಷ್ಟ. ನಾನಿದ್ದ ಹಾದಿಯನ್ನು ಹಾದದ್ದಷ್ಟೆ ಆಕೆ ಮಾಡಿದ್ದ ತಪ್ಪು. ಚಟ ಹಿಡಿದವನ ಖುಶಿಯ ಔತಣದ ಎಂಜಲೆಲೆಯಾಯ್ತು ಅವಳ ಬದುಕು.

ನಿಧಾನವಾಗಿ ನಾನವಳನ್ನು ಆವರಿಸಿದೆ. ಆಕೆಗೆ ಇದ್ದ ಶಕ್ತಿಯನ್ನೆಲ್ಲ ಒಟ್ಟುಗೂಡಿಸಿ ನನ್ನ ಸಾಮರ್ಥ್ಯದ ಎದುರು  ಚೂರು ಚೂರೆ ಹೋರಾಡಿ,  ದೊಡ್ಡ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಸೋತಳು. ಆಕೆ ಆಗಲೆ ಕ್ಯಾನ್ಸರ್ ಗೆ ತುತ್ತಾದಳು. ಮುಂದೊಂದು ದಿನ ಅವಳು, ಅವಳೊಳಗಿನ ನಾನು ಜೊತೆಯಲ್ಲೇ ಮಣ್ಣಾದೆವು, ಅವಳ ಒಡಲ ಮಗುವಿನ ಮುಖವನ್ನೂ ನೋಡದೆ

ಪ್ರೀತಿ ಇಲ್ಲದ ಮೇಲೆ

ಒಲ್ಲದ ಮನಸ ಒಲಿಸುವುದೆಂತು

ಕಲಕಿದ ಉದಕವ ಕುಡಿಯುವುದೆಂತು

ಕಲ್ಲಿನ ಮೇಲೆ ಮಳೆ ಸುರಿದಂತೆ

ಇಲ್ಲದ ಪ್ರೀತಿಯಲಿದೆ ಬರಿ ಕೊರತೆ

ಪ್ರೀತಿ ಇಲ್ಲದ ಮೇಲೆ

ಮಳೆಯದು ಭುವಿಯನು ಅಪ್ಪುವುದೆಂತು

ಹುಲ್ಲದು ಹುಲ್ಲೆಯ ತಣಿಸುವುದೆಂತು

ಕಾಮನ ಬಿಲ್ಲಲಿ ಸೇರಿದ ಬಣ್ಣವು

ನೋಡುವ ಕಣ್ಣನು ಕುಣಿಸುವುದೆಂತು

ಪ್ರೀತಿಯೆ ಇಲ್ಲದ ಮೇಲೆ

ಬೆಳಕನು ಬೀರುವ ಕಿರಣದ ಕಂತೆ

ಗಾಳಿಗೆ ಒಯ್ಯಲು ಬೇಸರವಂತೆ

ಮಧುವನು ಹೊತ್ತಿಹ ಸುಮಗಳ ಸಂತೆ

ದುಂಬಿಯ ದೂರಕೆ ತಳ್ಳುವ ಚಿಂತೆ

ಆದರೂ ಪ್ರೀತಿಯಿಲ್ಲದ ಮೇಲೆ

ಹುಡುಕದಿರು ಒಲವಿರದ ಮನದಲ್ಲಿ ಮಮತೆ

ಅಳಿಸಿಬಿಡು ನೀ ಅತ್ತು ಬರೆದ ಆ ಕವಿತೆ

ಹೊರಡುತಿರು ಕಾಲ ಕರೆದೆಡೆಗೆ ತೊರೆದೆಲ್ಲ ಜಡತೆ

ಹಿಂತಿರುಗಿ ನೋಡದಿರು ಪ್ರೀತಿಸುವೆ ಮತ್ತೆ

ಕುವೆಂಪು

ಜಗದ ಜವನಿಕೆ ಸರಿಸಿ                  (ಜವನಿಕೆ = ಪರದೆ)

ಮಲೆಗೆ ಮೈಯಾನಿಸಿ                   (ಆನಿಸಿ = ಒರಗಿ)

ನವ ಉದಯದೊಳಾಡುವನ

ಬಾಲಲೀಲೆ

ಪದ ಪದಕೂ ಪದಕಟ್ಟಿ

ಪದದೆದೆಯ ಕದ ತಟ್ಟಿ

ಭಾವವನು ಬಸಿದವನ

ಭಾಷ್ಯಮಾಲೆ

ನವಿಲುಕಲ್ಲಲಿ ಕಂಡ           (ನವಿಲುಕಲ್ಲು = ಕುಪ್ಪಳ್ಳಿಯ ಒಂದು ಸ್ಥಳ)                  

ಸೂರ್ಯರಶ್ಮಿಯ ಹಿಂಡ

ಕಾವ್ಯದಲೆ ಮುತ್ತಿಟ್ಟ

ರಾಸಲೀಲೆ

ಕಪ್ಪಿಟ್ಟ ಮೋಡ ಬರಿ

ಕಾನನದ ಕಾಡ ಝರಿ

ಬಿದ್ದಿದ್ದ ನವಿಲು ಗರಿ

ಇವನ ಶಾಲೆ

ಇವನ ಭಾಗ್ಯವ ಅರಿತ

ಮೂರು ಮುಖದವ ಬೆವತ

ಸೋತು ಸತಿಯಲಿ ಪೇಳ್ದ

ಸಮರವೊಲ್ಲೆ

ರಸ ಋಷಿಯ ಧ್ಯಾನದಾ

ನೀರವತೆ ಸಂಧಿಸಿತು

ಅವನ ಕಂಠೀರವದ

ನಾದಲೀಲೆ

ಕವಿಶೈಲದಲಿ ಕುಳಿತು

ರವಿಯನೋದುತಲಂದು

ಕವಿಯಾದ ಮನುಜನಿವ

ವಿಶ್ವಪಥಿಕ…

ಕಾಲದ ಕರೆ

ಹಗಲು ರಾತ್ರಿಗಳಲ್ಲಿ

ನಿದ್ರೆ ಕಳೆದೆಚ್ಚೆತ್ತ ಮನ

ಮತ್ತೆ ನಿದ್ರೆಯನು ಬಯಸುತಿಹುದು

ಏನಾಗಬೇಕೆಂಬ ಬಯಕೆ

ಚಿಗುರುವ ಮೊದಲೆ

ಹೊದಿಕೆಯಡಿಯಲಿ ಹೇಡಿ ಗೊರೆಯುತಿಹುದು

ಸುಖ ಸ್ವಪ್ನಗಳಾಚೆಯಲಿ

ಬದುಕ ಬಯಸದ ಬದುಕು

ಸ್ಫೂರ್ತಿಯನು ಸವತಿಯೆಂದೆಣಿಸುತಿಹುದು

ಚೂರು ಬೆಳಕಲ್ಲಿಯು ತುಂಬ

ನೋಯುವ ಕಣ್ಣು

ನೆರಳಲ್ಲು ಕರಿಗಾಜು ಬೇಡುತಿಹುದು

ನಿಮಿಷ ಗಳಿಗೆಯ ಹಿಂದೆ

ಗಂಟೆ ನಿಮಿಷದ ಹಿಂದೆ

ಮೈಕೊಡವಿ ನಿಲದಂತೆ ನಡೆಯುತಿಹುದು

ಮನವೆ ನೀ ಸಹಕರಿಸಿ

ನಿದಿರೆಯನು ಸಂಹರಿಸಿ

ಕಣ್ಗಳಿಗೆ ಲಂಚವನು ಕೊಡಲುಬಹುದೆ?

ಅವಳ ನೋವು ನನ್ನ ಹಾಡು

ಬಣ್ಣ ಕಳಚಿದ ತನ್ನ

ಬದುಕ ಕತ್ತಲೆಯಲ್ಲೆ

ಕುಂಚವನದ್ದಿ

ನಿರ್ಜೀವ ಬೊಂಬೆಗೆ

ಬಣ್ಣ ಹಚ್ಚುತಿದ್ದಳು

ಕೊಂಡು ಹೋಗುವವನ

ನಿರ್ಜೀವ ನೋಟು ಇವಳ

ಬಾಳ ಕತ್ತಲೆಯ ಕೊಂಚ

ಓಡಿಸೀತೆ?

ಈಕೆ ಅಶೋಕ ವನದ ಸೀತೆಯಂತೆ

ಅವಳ ಜೀವ ರಾಮನಲ್ಲಿತ್ತು

ಇವಳ ಜೀವ ಕಣ್ಣೀರಿನಂತೆ ಮೆಲ್ಲ ಜಾರಿ

ಬೊಂಬೆಯ ಕಾಲಡಿ ಬಿತ್ತು

ಒಂದರೊತ್ತಿಗೊಂದು ಪಶುಗಳಂತೆ

ಭೂಮಿಗೆ ಬಿದ್ದ ಮಕ್ಕಳು ಮಗ್ಗುಲಲ್ಲಿ

ಹುಟ್ಟಿದ ತಾರೀಖಿನ ಲೆಕ್ಕವಿಲ್ಲ ತಾಯಿಗೆ

ಸರ್ಕಾರದಲ್ಲಿ ದಾಖಲೆಯಿಲ್ಲ

ಇವುಗಳ ಹುಟ್ಟಿಗೆ

ಅನ್ನವೊ ಮಣ್ಣೊ ಮಕ್ಕಳ

ಹೊಟ್ಟೆ ಸೇರಿದುದೇನೆಂಬುದು ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ

ಬೊಂಬೆಯ ಮುಟ್ಟುವಾಗೊಮ್ಮೆ

ಕೈ ತೊಳೆಯುವುದನೊಂದು ಮರೆತಿಲ್ಲ

ಮಣ್ಣಿನ ಬೊಂಬೆಯಂದ ಅವಳ ಮಾಸಿದ

ಮೂಗುತಿಯನು ಅಣಕಿಸುತಿದೆ

ಅದರ ವಾರಸುದಾರ ಬರುವನೋ ಇಲ್ಲವೊ

ಅದೂ ತಿಳಿದಿಲ್ಲ.

ಬರುವವರೆಗು ಅವರಿಬ್ಬರದು ಸೀತೆಯ ಪಾಡೆ

ಬೊಂಬೆಯ ವಾರಸುದಾರನೆನ್ನಿ ಇಲ್ಲ ಅವಳ ಮೂಗುತಿಯದು

ಎರಡರದು ಒಂದೆ ಹಾಡೆ

ಬರೆದ ಬ್ರಹ್ಮನಿಗೆ ಕನಿಕರವಿಲ್ಲ

ಅರೆರೆ ಬೊಂಬೆಯನು ಹಿಡಿವ ಕೈ ಬದಲಾಯಿತು

ಮಗುವಿನ ಗಂಜಿಗೊಂದಿಷ್ಟು ಕಾಸಾಯಿತು.

ಆದರೆ ಮೂಗುತಿಯ ಗತಿ?

ಅದಿನ್ನೂ ಕಾಯುತಿದೆ ಅವಳವನಿಗಾಗಿ

ಮೋಡದ ಮುನಿಸು

ಉಸಿರುಗಟ್ಟಿ ಮುನಿಸಿಟ್ಟು ಕೊಂಡ ಮೋಡದ

ಮುಖ ಕಪ್ಪುಕಟ್ಟಿತ್ತು

ಗಮನಿಸಿದವರಾರಿಲ್ಲವೇನೊ ಪ್ರೀತಿ ತೋರಿ,

ಬಿಕ್ಕಿ ಅತ್ತೇ ಬಿಟ್ಟಿತು.

ಅಣ್ಣನ ಮೋಡದ ಮಳೆಹನಿಯೊಂದು ತನಗೇ ಬೇಕೆಂದು

ಬೆಳಿಗಿನಿಂದ ಹಟ ಹಿಡಿದಿತ್ತು,

ಓಡಿ ಹೋಗಿ ಕಸಿದುಕೊಳ್ಳಲೊಮ್ಮೆ ಅವನ ತಲೆಗಿವನ 

ತಲೆ ತಾಗಿ ಗುಡುಗಿತ್ತು

ಅಗಲದಾಕಾಶದ ಮೂಲೆಯೊಂದನು ಸೇರಿ

ಬರಿ ಅತ್ತದ್ದೆ ಆಯ್ತು,

ಅಣ್ಣ ಕೊಡಲಿಲ್ಲ ತಮ್ಮ ಬಿಡಲಿಲ್ಲ ಮುನಿಸಿಗೆ

ಬಣ್ಣ ಬದಲಾಯ್ತು

ತಮ್ಮ ಅತ್ತಿದ್ದಕ್ಕೆ ಸಣ್ಣ ಆ ಮುದ್ದು ಹನಿ 

ಅಣ್ಣನ ಕಣ್ಣಿಂದ ಬಿತ್ತು

ಇದ ಕಂಡು ಆಣ್ಣನಲಿಹ ಮತ್ತೊಂದು ಹನಿ ಅದನು

ಹಿಡಿಯಲು ಹೋಯ್ತು

ಇಬ್ಬರನು ಅಗಲಿದ ಆ ಮುದ್ದು ಹನಿಗಳು

ಕಡಲ ಪಾಲಾಯ್ತು

ಮೋಡಗಳಿಗೀಗ ನಗು ಉಕ್ಕಿ ಬಂತು

ಮತ್ತೆ ಬಣ್ಣ ಬದಲಾಯ್ತು

ಕಂಡಿದ್ದು , ಕೇಳಿದ್ದು, ಅನಿಸಿದ್ದು

ಸ್ನೇಹಿತರೆ,

ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಸಂಬಂಧಗಳನ್ನು, ಸಂವೇದನೆಯನ್ನು ಹುಡುಕುವ ದಾರಿ ಸುಲಭವಲ್ಲ. ಅಲ್ಲಿ ನಿರಾಸೆಯೆ ಹೆಚ್ಚು. ಯಾರಿಗೂ ಇನ್ನೊಬ್ಬರಿಗೆ ಕೊಡಲು ಹೆಚ್ಚು ಸಮಯವಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲರದೂ, ಮರೀಚಿಕೆಯ ಹಿಂದಿನ ನಾಗಾಲೋಟವೆ.  ಸಂಬಂಧಗಳೆಲ್ಲ ಉಪಯೋಗಿಸಿ ಬಿಸಾಡುವ ಶ್ಯಾಂಪೂ ಬಾಟಲಿಯಂತೋ, ಕವರು ಬಿಚ್ಚಿ ಮೈ ಉಜ್ಜಿಕೊಂಡ ಸೋಪು, ವಾರ ೨ ವಾರದೊಳಗೆ ಮುಲಾಜಿಲ್ಲದೆ, ತಾನಿರಲೇ ಇಲ್ಲವೋ ಎಂಬಂತೆ ಕರಗಿ ಹೋಗುವಂತವೇ.

ಮೊದಲಿನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಸಂಬಂಧಗಳ ಸ್ಟೇಟಸ್ ಹೇಗಿತ್ತೆಂದು ನನಗೆ ಹೇಳಲು ಬರುವುದಿಲ್ಲ. ಆಗ ನಾನಿರಲಿಲ್ಲ. ಹಿಂದಿನ ಜನ್ಮದ ಕನಸೂ ಬಿದ್ದ ನೆನಪಿಲ್ಲ.  ಕಾರಂತರೋ, ಕುವೆಂಪು ಅವರದ್ದೊ ಕಾದಂಬರಿಗಳನ್ನು ಓದಿಕೊಂಡು ಹೀಗಿದ್ದಿರಬಹುದೆಂದು ಊಹಿಸಬಹುದಷ್ಟೆ. ಮತ್ತು ಎಲ್ಲಾ ಕಾಲದ ಹಿರಿಯರು ಅವರ ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಹೇಳುವ "ನಮ್ಮ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಹೀಗಿರಲಿಲ್ಲಪ್ಪ" ಎಂಬ ಹಸಿ ಸುಳ್ಳನ್ನು ಕೇಳಿ, ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಇನ್ನೂ ಚಂದವಾಗಿಯೋ, ಇನ್ನೂ ದರಿದ್ರವಾಗಿಯೋ ಇದ್ದಿರಬೇಕೆಂದು ಅಜ್ಜಿಗೆ ಕಾಣದಂತೆ ಒಮ್ಮೆ ನಕ್ಕು ಬಿಡಬೇಕು.

ಸಂಬಂಧಗಳೆಲ್ಲಾ ಇರುವವರದು ಈ ಹಾಡಾದರೆ, ಸಂಬಂಧಗಳೇನೆಂಬುದೇ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದ ಬೀದಿ ಬದಿಯ ಮಕ್ಕಳದು ಇನ್ಯಾವುದೋ ಪಾಡು. ನಾನು ಕೆಲವರನ್ನು ಮಾತಾಡಿಸಿ ಕಂಡಿದ್ದೇನೆ. ಹಲವರು ಅಂತರ್ಮುಖಿಗಳಾಗಿರುತ್ತಾರೆ. ಇನ್ನು ಕೆಲವು ಮಕ್ಕಳು ತುಂಬಾ ಒರಟರು. ಇನ್ನು ಕೆಲವರು, ಪೆನ್ನೊ ಮ್ಯಾಜಿಕ್ ಪುಸ್ತಕ ಗಳನ್ನು ಮಾರುತ್ತಾ, ಅಣ್ಣಾ ಅಕ್ಕಾ ಎಂದು ಬಾಯಿಯೆದುರು ಕೈಯಿಟ್ಟು  ತುತ್ತನ್ನು ತೋರಿಸುತ್ತಾ, ಕಳೆ ಕಳೆದುಕೊಂಡ ಕಣ್ಣಿನಿಂದ ಒಂದು ಅನಾಥ ದೃಷ್ಟಿ ಬೀರುತ್ತಾರೆ. ನಾವುಗಳು ಒಂದೊ ಅವರ ಮುಖ ತಿರುಗಿ ನೋಡದೆ, ಸುತ್ತ ಯಾರೂ ಇಲ್ಲ ಎಂಬಂತೆ ಇದ್ದು ಬಿಡುತ್ತೇವೆ, ಇಲ್ಲಾ ನಾವು ಒಂದು ಒಳ್ಳೆಯ ಬದುಕನ್ನು ಬದುಕುತ್ತಿದ್ದೇವೆ, ಈ ಮಕ್ಕಳದು ಯಾವ ಜನ್ಮದ ಪಾಪವೋ ಛೇ!! ಎಂದು ಅವರ ಅವಸ್ಥೆ ನೋಡಲಾಗದೆ ಏನೂ ಮಾಡಲೂ ಆಗದೆ ಹಲ್ಲಿಯಂತೆ ಲೊಚಗುಟ್ಟುತ್ತೇವೆ.

ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ತಕರಾರುಗಳ ವೈರುಧ್ಯಗಳು ಬದುಕಲ್ಲಿ ಇದ್ದಾಗಿಯೂ ಬದುಕನ್ನು ನಂಬಲು ಕಲಿಸುವುದು ಯಾವುದು ಗೊತ್ತಾ? ನಾನು ೧೦ ರುಪಾಯಿಯ ಬೆಲೆಯ ಒಂದು ಪೆನ್ನಿಗೆ ಅಗತ್ಯವಿಲ್ಲದಿದ್ದರೂ , ಬದುಕಿನ ನೈಜ ಬಣ್ಣವನ್ನೇ ಕಳೆದುಕೊಂಡ ಮಾಸಲು ತಲೆಯ ಹುಡುಗನಿಗೆ ಏನೋ ದೊಡ್ಡ ಸಹಾಯ ಮಾಡುವವಳಂತೆ ಒಂದೇ ಪೆನ್ ಕೊಂಡು ೨೦ ರೂಪಾಯಿ ಕೊಟ್ಟು ಇಟ್ಟುಕೋ, ಅಡ್ಡಿಲ್ಲ ಅಂದಾಗ, ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮನ ಮುಖ ಕಾಣದ ಆ ಹುಡುಗ ಇಲ್ಲ ಬೇಡ ಇನ್ನೊಂದು ಪೆನ್ ತಗೊಳಿ ಎಂದು ಎಷ್ಟು ಹೇಳಿದರೂ ಕೇಳದೆ ನನ್ನ ಕೈಗೆ ಇನ್ನೊಂದು ಪೆನ್ ತೂರಿ ಧೀಮಂತವಾಗಿ ಮುಂದೆ ನಡೆದಾಗ!! ಅವನಿಗೆ ಈ ಸೌಜನ್ಯ ಯಾರು ಹೇಳಿ ಕೊಟ್ಟರು ಎಂದು ಅಚ್ಚರಿ ಪಡುವ ಸರದಿ ನನ್ನದು.   ನಮ್ಮ ಗರ್ವ ಇಳಿಯುವುದು ಯಾವಾಗ ಗೊತ್ತಾ? ಗಣಪತಿ ದೇವಸ್ಥಾನದೆದುರು ಪಾತ್ರೆ ತೊಳೆಯುವ ೭೦ ಹರೆಯದವಳನ್ನು ಕಂಡು ಉಪಯೋಗವಾಗುವುದಾದರೆ ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಿ ನನ್ನ ಹಳೆ ಬಟ್ಟೆ, ಮನೆಯ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಎಂದಾಗ, ಅಜ್ಜಿ ಊರಲ್ಲಿ ೪ ಅನಾಥ ಮಕ್ಕಳಿವೆ  ನಾ ಹೋದಾಗ ಏನಾದರೂ ತಗಂಡು ಹೋಗ್ತಿರ್ತೇನೆ, ಇದೂ ಅವಕ್ಕಾಯಿತು, ದೇವರು ಒಳ್ಳೇದು ಮಾಡ್ಲಿ ನಿಂಗೆ ಎಂದು ಪ್ರಶಂಸೆಯ ಹಂಗಿಲ್ಲದೆ ಅಂದಾಗ!!

ಕಂಡಿದ್ದು , ಕೇಳಿದ್ದು, ಅನಿಸಿದ್ದು

ಸುಮಾರು ೨ ಗಂಟೆಯ ಹೊತ್ತು, ಸೂರ್ಯ ನೆತ್ತಿಯಲ್ಲಿದ್ದರೂ ಪ್ರಖರವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಮಂದಗಾಳಿಯೂ ಇದ್ದಿದ್ದಕ್ಕೆ ಕೂತು ಬಸ್ಗಾಗಿ ಕಾಯುವುದು ಹಿತವೇ ಎನಿಸಿತು. ಬಸವನಗುಡಿ ಕಡೆಗೆ ನನ್ನ ಸವಾರಿ ಹೊರಟಿತ್ತು. ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದದ್ದು ಜಯನಗರ  9^th blockನಲ್ಲಿ.  ಒಂದಷ್ಟು ಬೆಂಚಗಳಿದ್ದು, ಒಪ್ಪವಾಗಿದ್ದ ನಿಲ್ದಾಣವಾಗಿತ್ತದು. ಮಾಸಲು ಬಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಅತ್ತಿತ್ತ ಅಡ್ಡಾಡಿದ ಕುಳ್ಳು ವ್ಯಕ್ತಿಯೊಬ್ಬ ಕುಂಟುತ್ತಾ ಬಂದ. ಹರಕಲು ಮುರುಕಲು ಬಟ್ಟೆ ತೊಟ್ಟಿದ್ದ. ಅಸ್ತಮವಿತ್ತೇನೊ, ಅತ್ತಿತ್ತ ಓಡಾಡಿ ಕೊನೆಗೊಂದು ಬೆಂಚಿನ ಬಳಿ ಬಂದು ಅಸ್ತಮಾದ ಔಷಧಿ ಸೇವಿಸಿದ. ಆ ಬೆಂಚಿನ ಮುಂದೆ ಅಷ್ಟು ಹೊತ್ತು ನಿಂತರೂ ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳದೆ ಮತ್ತೆ ಕುಂಟುತ್ತಾ ಬಂದು ನೆಲದ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತ. ಊಹ್ಞೂ !!! ನನಗೆ ಅವನ ಭಾವ ಅರ್ಥವಾಗಲೆ ಇಲ್ಲ. ಅವನ ನಿಷ್ಠುರವಾದ ಕಣ್ಣುಗಳು ಏನನ್ನೂ ಹೇಳಲಿಲ್ಲ. ಬಹುಷಃ ತಾನು ಇಷ್ಟಕ್ಕೇ ಯೋಗ್ಯ ಎಂಬ ಅಳುಕೊ ಅಥವಾ ನೆಲವೇ ಹಿತವೆಂಬ ಸರಳತೆಯೋ! ಅವನಿಗೆ ಅದೊಂದು ಯೋಚಿಸುವ ವಿಷಯವೇ ಅಲ್ಲವಾಗಿತ್ತೇನೋ. ಪೊಳ್ಳು ಪ್ರತಿಷ್ಟೆ ಅಭಿಮಾನಗಳ ಅಬ್ಬರದಲೆಗಳ ಬದುಕುಗಳ ನಡುವಲ್ಲಿ ಬದುಕುವ ನನಗೆ ಬಹುಷಃ ಒಂದು ನಿಮಿಷ ಬೇರೆ ಯೋಚನೆಗಳಿಗೆಲ್ಲಾ ರಜಾ ಕೊಟ್ಟು ಚಿಂತಿಸುವ ವಸ್ತುವಾಗಿತ್ತದು.

**

ಅಲ್ಲಿ ಕುಳಿತ ಅರ್ಧ ಗಂಟೆಯಲ್ಲಿ ನಾನು ಕಂಡಷ್ಟು ಕುರುಡರನ್ನು ಎಲ್ಲೂ ಕಂಡಿರಲಿಲ್ಲವೇನೊ, ಅಡಿಗಡಿಗೆ ಮನಸ್ಸು ಕರಗುತ್ತಿತ್ತು.

೩ ಜನ ಹುಡುಗಿಯರು ಎಲ್ಲಿಗೋ ಹೋಗುವ ಅವಸರದಲ್ಲಿದ್ದರು. ಬಸ್ಸೊಂದು ವೇಗವಾಗಿ ಬಂದು ರಿವರ್ಸ್ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವ ತವಕದಲ್ಲಿತ್ತು. ಬಸ್ ನಿಲ್ದಾಣದ ಆಫೀಸಿನಲ್ಲಿದ್ದ ಅಧಿಕಾರಿಯೊಬ್ಬ, ಅವರನ್ನು ಕಂಡು "ನೋಡ್ಕೊಂಡ್ ಹೋಗ್ರಮ್ಮ" ಅಂದ. ಅಷ್ಟೂ ಜನರು ಕುರುಡಿಯರೆಂದು ನನಗೆ ಗೊತ್ತಾದಾಗ ಅವನ ಒಳ್ಳೆಯತನದ ಮಾತುಗಳು, ಅವರ ಬದುಕು ಆಡಿದ ವ್ಯಂಗ್ಯದಂತೆ ಕಂಡಿತು ನನಗೆ.

**

ಇವೆಲ್ಲವುಗಳಲ್ಲಿ ಮನಸ್ಸು ಭಾರವಾಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ, ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಕುರುಡನನ್ನು ಯಾರೋ ಪುಣ್ಯಾತ್ಮರು ಕೈ ಹಿಡಿದು ಕರೆದುಕೊಂಡು ಬಂದು ಕೆಳಗೆ ಕೂರಿಸಿದರು. ಕೂತಲ್ಲೇ ನನ್ನ ತಲೆ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಓಡಿತು. ಕುರುಡನೊಬ್ಬನಿಗೆ ಒಂದು ಬಣ್ಣವನ್ನು ಹೇಳುವುದಾದರೆ ಹೇಗೆ ಹೇಳಬೇಕಾಗಬಹುದು. ಹೇಳಿದರೂ ಆತ ಯಾವ ಮಟ್ಟಕ್ಕೆ ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬಲ್ಲ, ಅನ್ನೊ ಹುಚ್ಚು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ಏಳುವಾಗ, ಬಸವನಗುಡಿಗೆ ಹೋಗುವ ೬೦ ಎ ಬಂದಿತು. ಅಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿದ್ದ ಕುರುಡನಿಗೆ ಅದೆ ಬಸ್ಗೆ ಹೋಗಬೇಕೆಂಬುದನ್ನು ತಿಳಿದುಕೊಂಡು ಬಸ್ ಹತ್ತಿಸಿ ಮುಂದಿನ ಸೀಟಿನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತೆ. ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಹಿರಿಯರಿಬ್ಬರು ಹತ್ತಿ ಒಬ್ಬರು ಅವನ ಪಕ್ಕದವನನ್ನು ಏಳಿಸಿ ಕೂತರು, ಇನ್ನೊಬ್ಬರು ಸೀಟು ಸಿಗದೆ, ಇವನ ಮೇಲೆ ರೇಗಲು ಶುರು ಮಾಡಿದರು. " ಸೀನಿಯರ್ ಸಿಟಿಜನ್ಗೆ ಸೀಟ್ ಬಿಟ್ಕೊಡಪ್ಪ, ನಿಂಗೆ ಹೇಳ್ತಿರೋದು" ಅಂದು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಹೇಳಿದ್ದೆಲ್ಲೊ ನನ್ನ ಕಿವಿಗೆ ಬಿದ್ದು, “ಆತ ಬ್ಲೈಂಡ್ ಸರ್ ಬಿಟ್ಬಿಡಿ” ಅಂದು ನನ್ನ ಸೀಟಿನಿಂದೆದ್ದೆ. ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಾಧಾನವಾಯ್ತು ಆ ಜೀವಕ್ಕೆ. ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಲ್ಲೆ, ಅವನ ಪಕ್ಕದ ಸೀಟ್ ಖಾಲಿ ಆದ್ದರಿಂದ, ನಾನು ಸದ್ದಿಲ್ಲದೆ ಅವನ ಪಕ್ಕ ಕುಳಿತುಕೊಂಡೆ. ಒಂದೇ ಒಂದು ಮಾತು ಆಡಲಿಲಿಲ್ಲ.  ಆತ "ಮೇಡಮ್ ಬಸ್ ಸೆಟಲೈಟ್ ಒಳಗೆ ಹೋಗುತ್ತಾ" ಅಂದ. ಈಗ ಮಿಕ ಮಿಕ ನೋಡುವ ಸರದಿ ನನ್ನದು, ಸೀನಿಯರ್ ಸಿಟಿಜನ್ ರೇಗಿದ್ದು ತಪ್ಪಲ್ಲ. ಆತನ  ಎರಡೂ ಕಣ್ಣುಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯನ ಕಣ್ಣುಗಳಂತೆ ಚೆನ್ನಾಗಿದ್ದವು. ಕುರುಡ ಅನ್ನೋದನ್ನ ಊಹಿಸ್ಲಿಕ್ಕೂ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ವಾಸ್ತವದಲ್ಲಿ ಆತ ಕುರುಡನೇ ಆಗಿದ್ದ. ಕಣ್ಣಿನ ಗೊಂಬೆಗಳು ಗಾಢ ಕತ್ತಲೆಯಿಂದ ಒಂದು ಸಲ ಬೆಳಕನ್ನು ಕಾಣಬಹುದೇ ಅನ್ನೋ ಚಡಪಡಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಕುಣಿಯುತ್ತಿದ್ದವು. ಮುಗ್ಧ ಮುಖ ಕಂಡು ಕರುಳು ಚುರುಕ್ ಎಂದಿತು. ಅವನ ಗ್ರಹಣ ಶಕ್ತಿಗೆ ಬೆರಗಾಗಿ ಕೇಳಿದೆ "ನಾನು ಇಲ್ ಕೂತಿದ್ದು ಅದ್ ಹೆಂಗ್ ಗೊತ್ತಾಯ್ತು ನಿಮ್ಗೆ?" . ಅದೇನು ದೊಡ್ಡ ವಿಷಯಾನೆ ಅಲ್ಲ ಅನ್ನೋ ಹಾಗೆ ಆತ, "ಗೊತ್ತಾಗತ್ತೆ" ಅಂತ ಮಗುವಿನಂತೆ ನಕ್ಕ, ಅವನ ನಗು ಹೇಗಿದ್ದೀತೆಂಬ ಕಲ್ಪನೆಯೂ ಇಲ್ಲದೆ.

ಕನ್ನಡ

ಕನ್ನಡ ಕನ್ನಡ ಕನ್ನಡವೆನ್ನಲು

ಹಿರಿಕಿರಿಯರಲೂ ಹುರುಪು ಸದಾ

ಕನ್ನಡ ಕೇಳಲು ಕೃಷ್ಣನ ಕೊಳಲಲೂ

ರಾಧೆಯೂ ಕೇಳದ ಸವಿ ನಿನದ

ಕದಂಬ ಕಟ್ಟಿದ ಕನ್ನಡ ದೇಗುಲ

ಚಿರನೂತನವಿದು ಚಿರಂತನ

ಕನ್ನಡ ಕಂದನ ಕಾಡುವ ತೊದಲು

ಕನ್ನಡ ದೇವಿಗೆ ನುಡಿ ನಮನ

ಕಬ್ಬಿಗರೆದೆಯಲಿ ಸಿಹಿ ಕೋಲಾಹಲ

ಕನ್ನಡದಿಂಚರ ಸಂಚರಿಸೆ

ಕಾದಿದೆ ಕನ್ನಡ ಪಂಪ ಕುಮಾರರು

ಮತ್ತೆ ಕನ್ನಡದಿ ಸಂಭವಿಸೆ

        ಕನ್ನಡ ತಾಯಿಯ ಹೆಮ್ಮೆಯ ಮಕ್ಕಳ

        ದುಡಿತದ ತುಡಿತವು ಚಿರಂತನ

        ತುಂಬಿದ ಜೇನಿನ ಗೂಡಿನ ಹಾಡೇ

        ನಮ್ಮೆದೆಯೊಳಗಿನ ಧೀಂತನನ

ಅಡಿಗಡಿಗೇ ದುಡಿ ಕನ್ನಡಕೇ ಮಡಿ

ಎಂದಿದೆ ಕನ್ನಡದೆದೆ ಹುಯಿಲು

ಸಾವಿರ ಸೂರ್ಯರ ಮುಂಜಾವಿನವೋಲ್

ಕುಣಿಯಲು ಕನ್ನಡದಾ ನವಿಲು

ಒಂಟಿ ಲ್ಯಾಂಟೀನ

ಹಳೆ ಪ್ರೀತಿಗೊಂದು ಚಂದದ

ನೆನಪಿನ ಅಂಗಿ ಹೊಲಿದೆ

ಒಳ ತುರುಕಲಿಲ್ಲ ಪ್ರೀತಿ

ಗೊತ್ತಾಗಲಿಲ್ಲ ಪ್ರೀತಿ ಆಕಾರ ಬದಲಿಸಿದ ರೀತಿ

ನನಗೇನು ಹಸಿವೆಗೆ ಕೂಳಿಲ್ಲವೆ

ಮಾತಿಗೆ ಆಳಿಲ್ಲವೆ

ಮಳೆಗೆ ಸೂರಿಲ್ಲವೆ

ಒರಗಿ ಬಿಕ್ಕಳಿಸಿ ಅಳಲು ತೋಳಿಲ್ಲವಷ್ಟೆ

ಭೂಮ್ಯಾಕಾಶಗಳ ಮಧ್ಯೆ ಒಬ್ಬಳೇ ನಿತ್ತು

ನೋಡುವುದ ಕಲಿತಿರುವೆ

ಮಗುವಂತೆ ಸೋತು

ಒಂಟಿ ಲ್ಯಾಂಟೀನದ ಸುತ್ತ

ಪತಂಗಗಳೆಷ್ಟಿದ್ದರೇನು

ಬೆಳಕು ಸೋಲುವುದೆ

ಎಣ್ಣೆ ತೀರಿದ ಬಳಿಕ ಲ್ಯಾಂಟೀನ ಒಂಟಿ